22 Mayıs 2021 Cumartesi

“VLADİMİR BURKONY” ve YAZIN ÜZERİNE SÖYLEŞİ




Yazar Olmak

 

Yazarlık nedir ya da kimler yazardır; örneğin, Marki de Sade, Homeros (Köle demekmiş), Borges, Edgar Allan Poe, bunlar yazın sanatının niceliğine katkı değil, niteliksel yapısında devrim yaparak insanları bir çarpınç içinde şaşırtmışlar ve hatta yeni bir yol açmışlardır sürgit. Bir yazarın ereği insanları mutlu etmek olmamalıdır, onu olanaksız düşlere, düşlenemeyecek  sanrılara, oluşumlara ve ama cennetten öte bahçelere de sürükleyebilmelidir ki et ve kan uygarlığının yeknesak yanlarını, hacmini, yadsıyan, yansıyan ve yankıyan genetik yapısını ölçüp biçerek bir ütopyaya doğru koşabilsin.

 

Bu açıdan bakarsak, Borges’in öykülerini düşleyebilmemiz bile olanaksızdır, Homeros, Odysseia'da doğayı olağanüstü biçimde betimleyerek, insan anlağını baştan çıkarır, Poe ise korkunun, gerilimin, cinainin yazının alanına girebileceğini kanıtlamış ve okurların ve yazın sevdalılarının önünde yeni  ufuklar açmıştır. Marki de Sade bir sapık değildir, cinselliğin en bayağı, en vulger oluşkularının ‘edebileştirilebileceğini’ kanıtlamış, yazının sınırlarının sonsuz olabileceğini göstermiştir. Melville'nin Katip Bartleby'si, gerçekte sıradan bir ‘yılgın’dan hareketle, yazınsal anlamda, nasıl felsefi ve dünyadaki varoluş sorunsalına, derin bir  bakış getirilebileceğini göstererek, unutulmaz bir öykü yaratmış ve karakterinin hiç bir zaman usumuzdan çıkmayacak bir kişiliğe bürünmesini sağlayarak, ‘Bedenî değil, gerçekte ruhsal varlıklar olduğumuzu kanıtlamıştır’

 

İyi bir yazar, yaşamın görsel düzleminin, güzellik sıfatı taşır, düzdeğişmece engebelerinin, delta varyantının orman yarasalarının betimleyici nitemleriyle oyalanamaz, o yeryüzünün anomalik yapısına ve insanın evren dediğimiz yüceltilmiş hapishanesindeki trajik yazgısına, olabildiğince derin bir bakışı seçer. Sonuçta bir varlık eni sonu kabına sığamayacağı için, evrenede sığamayacaktır.  

 

Kitapların korkunç, tiksinç, aşağılayıcı, çarpınca sürükleyen ve bazen tanrısal, ulaşılmaz bir yücelikte büyüleyici olanlarını severim. Çünkü gerçekte, anlak dışı, bize sonsuz gibi gelen, ‘olağanüstü bir güzellikte’ ürkütücüdür. Yaşayan bir kitap, beni mutlu ettiği için sevmem, onun bu sayabildiğimiz özellikleridir mutluluk veren ve artık bu tür algıların tanığı olmaktan, bir mutluluk ve ayrıcalık duygusuna kapılırım. Bundandır düşleyebileceğim şeyleri ve yaşamın içinden  olağan diyebileceğimiz peyzajları anlatan yazarlar, bu açıdan bakılacaksa, bir yazar nitelemesine sahip olamazlar.

 

Onlar dünyevi bir endüstrinin, yapı söküm parçaları olarak nitelenebilirler. Ün, Lidyalının sikkeleri ve ödüllere doyabilirler ama ağzı kulaklarında olan, bir yinelemenin eşsiz bir kuklası, günoğulcu bir denek taşı ya da eksik bir parçanın paslı ve kullanışlı bir manivelası olmaktan da kurtulamazlar. Ne ki gerçekte, bunca çabaya karşın, anlak içi bir nesnel varlık olduğunu bilmeden, hiçliğe karışmanın dokunaklı bir yanı da olmalıydı diye düşünebiliriz ve ne yazık ki kesinlemeler sanatın alanına girmemelidir diye bir yaklaşımda kaçınılmaz olarak yerini alabilir artık!..

 

Yazar olmak, olağanüstü derecede dünyevi  sahneleri yaşamla bütünleştirmek ya da oyunu kurallarına göre oynamak, basamakları çıkmak, borsada boy gösterecek güce ulaşmak, sayısız fanatiklere sahip olmak değildir. Bilinmeyen, düşlenemeyen, algılamakta zorluk çektiğimiz, sanrılı dünyalar yaratmak, ilk kez karşılaştığımız bir ejderle, us sayrısı bir sevdalıyla, evrenin gizine sahip kılınmış ama bunu kimseyle paylaşmadan ölecek kadar korkunç bir ‘yeti’yle tanışmaktır yazarlık. Bize sayısız kişilik, binlerce dünya, düşler bağışlayabilen ve bizi biz olmaktan öte, düşsellikle baştan çıkaran nice kalemşorlar ancak yazar olabilir. Ötekiler yazın loncasının devasa üyeleridir belki ve ama sonuçta katlanılmaz gerçeğin ve yüzyılların boyunduruğunda, kozmikomik varlıklar sayılabilirler!.. 

Bu konunun açınlanabilmesi için başka bir konuya giriş yapabiliriz, örneğin, Tarkovski'nin hiç bir filmini bir -pundunda- izleyemem, Solaris'i yıllar süren bir periyotta, parça parça izledim, öyle ki artık kurdelenin başı sonunda, sonu başındaydı anlakta yer ettiği kadarıyla ama o filmden bir sözü unutmadım, ayrıca filmi her karşılaştığımda yine bıkmadan izleyebilirim, unutamadığım söz ise şu; ‘Ne zaman öleceğimizi bilmemek, pratikte bizi ölümsüz kılar!..’ .

 

Gerçek bir sanatçının, eşsiz bir yaratık olduğunu anlamak için  yapıtına bakmak yeterlidir, gene örneğin, ‘Kumların Kadını’ adındaki Japon filmi oldukça sıkıcı ve uzundur. Nedir ki öbür dünyaya neler götürmek istersiniz deselerdi, listede o filmde olurdu!.. Sanat bizim için hiçbir zaman düşleyemeyeceğimiz veya us erdiremeyeceğimiz bir şeydir!.. Minicik bir rönesans!..

 

Evren biçim ve içeriğiyle estetik bir çabadır, bize düşende onu vulger yanlarıyla sergilemektir, eleştirinin tanımı da budur belki ve denilebilir ki artık, eleştirel olmayan bir varlık, yaşamı da algılayamayacaktır!.. Çünkü eleştiri yaşamla ve evrenle yüzleşmenin diğer adıdır.




















KEŞİŞ

Ada da 'Yetimhane'ye doğru yürüyordum, birden pencerelerin birinde, ikiye bölünmüş bir adam belirdi. Garip olan, pencere adamla birlikte hareket ediyor gibiydi. Akşam üzeri, kararan havada, gölge oyunları kabildir diye düşündüm. O tuhaf siluet, dağından büyük bu devasa manastırın, ürkütücü keşişidir belki de!..

Düşüncelere boğuldum birden, söyleyeyim Shakespeare azılı bir gerçekçidir ve bu anlamda sıradan bir yazardır kimilerince -var böyle okurlar-, çünkü onun bütün kahramanları ya hayalettirler ya da hayalet görüyorlardır. Bu gerçeklikten başka nedir ki, hayalet görmek bir soyutlama değildir, bir durumdur çünkü, tabi bu kesinlemelerde bir görüştür, ama soyutlama nedir sezip bilenler ne anlatılmak istendiğini bilir.

'Canına kıyıp, Mississippi ırmağının kıyısında, ağzından sular taşan bakire Meryem, artık bir hayalete benziyordu' derseniz, bu bir soyutlamadır. Yazarlık zaten olan biteni çarpıtma sanatıdır. Gerçeğin kavalcıları yinelemenin cambazlarıdır ve hiç bir işe yaramazlar. Avutmak ve avunmaktan başka... Ne ki çarpıtma yeni varyantlara ve çıkmazlara sürükleyip, yoldan sapmadığı sürece, hiç bir yararı da olamaz. Bir gizem barındırmayan şey, şiirde olamaz örneğin, 'Şu mayıs sabahında, baharsı renkler, sanki içimde koşuşuyor gibiydi' demelidir, düşlerin prens/es/leri hiç yoksa...

Doğrucası, Shakespeare -gerçekten gerçekçiyse- çalı bülbülü bile değildir. Aynı nakaratın savruk düşlerle dolu bezirganıdır bu tür yazın erleri!.. Adına biçemde desen, tek bir şiir yazdı yaşamı boyunca da desen, tek boyutluysa bu insanlar, yazın statükosunun, tamponu ve takozu işlevi gören anlak içi kumarbazlarıdır ve oyunu kurallarına göre oynamaktan haz alırlar, alkışlar kimileri için, yazın sanatının kişisel trajedisinden önce gelir, statik yaşam şövalyeliği gibisi yoktur onlar için, oysa Globe'un oyun yazarının, öncelikle kendisinin kozmirajik olması gerekirdi. Neden, genel kanı şudur ve dile getirilmese de yazının gizli kurallarındandır, kendi Gargantua'sını yaşamayan birinin kaleme aldığı trajediden, değil Oblomov, tanrı bile kuşku duyabilir!.. Salieri, Mozart kadar içten olabilseydi eğer, tanrı katında yer değiştirmiş olurlardı!.. Sanatın dolambaçlarında, saraylarda cirit atarak, bakir kırlar ve evrensi yoksullukları, ne denli dile getirebilirsin ki...

Neyse, bu terk edilmiş yetimhanede cinler periler var deseler insanlar inanmaya hazırdır zaten. Bütün hayaletler, drakullar, umacılar, tanrılar, melekler, şeytanlar, tapınaklar ve katakomplar bizim içimizdedir. Ama korkacak bir şey yoktur, biz nasıl varsak alt tarafı, onlarda vardır.

Tahtından düşmüş bu karasaray, kendisi yetim bu İsevi ocağının, bir peri masalı yoktur ama; yazık, bir söylenceden yoksun olup, yıkılmaya yüz tutması, doğallıkla olağan şey. Adı üstünde yetim bu yapı, azılı bir yoksunluğun içinde çırpınıyor ve onu mesellerle, hurafelerle, söylencelerle süslemekten kaçınmış dünyalılar. Sizi sevecek olan kişi, dünya yıkılsa, gene sizin gibi biridir. Bu yaklaşım hem soycul, hem de hakkaniyete daha uygundur. Yetimhane üzerinde umarsızca, düşünce egzersizi yapmaya kalkışmamışsa insanlar, bu onların dünyevi varlıklardan başka bir şey olmadığını gösterir, deselerdi ki bu manastırın tanrısı, o güne dek hiç görmediğimiz, düşlenmedik bir şeydi ve geceleri koridorlarda at gibi şaha kalkıyor, pencerelerden sarkıyor ve ada halkından bir korteks cinsiyetine sahip olamayanları, Satürn'ün evladı gibi yemeye kalkışıyor, Kimera gibi parçalıyordu; bütün dünya ziyarete gelirdi o an bu karanlık manastırı!.. Ülkenin cari açığı da bir gecede kapanırdı inanın!.. Masalların yararı yalnızca budur, aç ruhları gerçekten doyururlar!..

Adaya sonbahar geldi...

Arı kuşları hâlâ kurig kurig diye ötüşüyor, ada sevdalıları -soyutlamalar kesin midir ki- arı kuşlarının sonbaharda bile seslerini, ötüşlerini duyuyorsa, onu kutsamak ve ilanı aşkta bulunmak için yeterli neden herhalde vardır. Düşler ve düşünceler üzerinde, havanda su dövecek bir tanrı kulu kalmasa bile şu topraklarda!..

Dünyada nereye gitsek yalnızlık peşimizi bırakmayacak biliyorum, benliğin savaşları, Lidyalının krizleri, kısa mesafe koşularında kimin daha bilgiye aç, kimin şefaat ya resulullah diyerek elekten geçirildiği belli değil ki... Gene de, herkes Shakespeare bu ada da inanın, sallanan mızrak yani, kenara çekilmezsen delip geçebilir, kör hançerleri, süngüleri, kasaturaları. Sallanan Mızrağı eleştirecek oldum bir gün; eşine boş ol demek gibi, Medusalığa soyunmak cesaretini gösterebilmiş ve kutsanmış bir nisa, sattığı incik boncuk tablasının altından bir kitap çıkardı ve onun tiratlarını okumaya başladı, hemen önlemimi aldım, bu o kadar büyük bir oyun yazarıdır ki dedim, tabi oyun sözcüğünü ekleyip, salt -yazar- demeyince uyuz oldu birden, oyun diye eklenti bir baraka uydurmam haliyle tilt etti onu ve ama duymazlıktan geldi ve ben sürdürdüm; Zağanos Paşa sokağında aradan yüz yıllar geçse bile, mızrağa aşık ve kahramanları gibi entrikacı bir Şekspiryen'in tablasının altından; onun kutsevi, incik boncuklarla dolu İncillerinden birini çıkarması ve gizli gizli okuması kadar, taharetsiz biçimde insan eline düşecek denlide tomarlaşmış ve kitabi bir vaveylaya dönüşmüştür, onun çığlık ve düş kırıklıkları dedim, hatta daha uzun bir tirat attım ve kadıncağız, kötü niyetli hayırseverlere herkesin reva gösterdiği ve cömertçe sunabildiği tepkiyi hemencecik gösterdi ve 'elbette efendim' dedi!..

Şunu bilmek gerekir ki, sözcüklerde bir silah, selamsız geçmenin, yan gözle bakmanın, görmezden gelmenin, avam dünyanın, vulgerliğin enflasyonist baskılarında, tapınılacak silahlara dönüşmesinde, en ufak bir sakıncanın olmayışı gibi; insanlarla bir türlü aynı demir yolunda seyredemeyişimden, gözlerimin bazen nemlendiği oluyordur ama henüz göz yaşı dökmedim, adanın fan fin fonlarıyla dolu bu düşler dünyasında...

Gözyaşı için daha soylu gerekçelerim olmalı. Diyojenimsi yansılama becerisi gibi örneğin, ağlıyorum evet ama kendim için değil, sizin için, yok hepimiz için ağlıyorum filan feşmekan; ey benim nazenin dostlarım diyebilecek seviyeye gelmedim henüz. Tanrı taksiratımı affetsin!.. Özlemlerimizi gidermeden, kozmosun balballarından birini elimize alıp, evrenlerden bir evcik beğeneceğimiz gün gelebilir, kapımız çalınabilir. Anahtara bile gerek duymaz onlar, zili bile çalmazlar, birden baş ucumuzda belirirler inanın. Topal Halit'in özdeyişidir bu, ben uydurmadım.

Yaşamak güzeldir gene de; neden siz düşman olasınız diye, ruh mürekkebimi harcayayım ki, pen turist olayım durduk yere!.. Yaşamak güzel, güz'ellerim, çıkın kayalıklara, yazgılarınızın kadehi elinizde, haykırın tanrınıza hiç çekinmeden, 'Tanrım beni neden bıraktın' diye, ertesi gün bir esenlik, bir muştu kapınızı çalacaktır kesinlikle, çarmıha benzer, deneyin ve benceğizi arayın, bulamazsanız üzülmeyin, biliyorum ki haklıyımdır, büyük olasılıkla tabi!.. Kesinlemeler, tatlı bir dille söylenmeli, ipek gibi yaklaşmalıdır, keskin taratorlara!.. Çünkü her şey unutuluyor bu dünyada, bundan daha güzel bir eziyet ve daha enteresan bir zulm'et türü bulunabilir mi dostlarım, tanrımızı tebrikler ediyorum, kutluyorum onu ben, bizim gibi yalnız akıllı, yalnız kurnaz veya yalnız kara sevdalı değil o, her numara var ve pantolon uymadıysa gömlek verebiliyorlar!..

Sonbahar dedim ya, begonviller hâlâ açıyor, dünyanın en güzel çiçeği inanın, ama dikenlidir dikkat etmeli; bu şu demek kanımca, çabanız olmadan hiç bir şeye ulaşamazsınız, ulaşsanız avcunuzdan kaçıracaksınızdır kesinlikle, yani e=mc2 sarf etmeden ne doruklara çıkabilirsiniz şu ölümlü dünyada, ne kalabalıkların lanetleri altında, yerin dibine girebilirsiniz. İkincisi ilkinden daha büyük başarıdır unutmayın, tarihe bakın örneğin, İsa Efendimizi düşünün, hem yetim, hem öksüz, hem masum, hem mahzun yahu bu adam, dört dörtlük, biricik ve savaşta ağzı burnu kan içinde kalan peygamberinizi düşünün, sırtına basılarak ata binilen hükümdarlarınızı, kitapları yakarak ısınan doğunun Hülagüsü ve batının Vulgatacı keşişlerini, kuzeyli barbarlarını ve kemiklerini ak babaların sıyırdığı Hypatiaları, leydi Godivaları, Che Guevaraları, hepsi rüsvaylığın doruğuna vardılar, açlıklarını lanet ve iştihayla kan kusarak doyurdular ve gene de, ben sizin babanızım diyecek kadar dişlerini sıktılar ve korkusuzca kolezyuma çıktılar ve Karakalla'nın baş parmağı dahi inmeden ve güneş devrilmeden meydandan çekildiler de, insanlar gene de rahmetle uyluklarından kaval yaptılar ve yalnızca tarih sayfaları affedip, unutmadı onları ve mürekkeplerini güzelceğizim dediklerine ayırarak, işte tanrının sevgili kulları diye kutsadılar!..

Bir şey diyeyim mi, tarih çil çil altınlarıyla yatıp kalkan, hiç bir deyyus-u ekberi koynuna alacak kadar, alçak bir tapınak fahişeliğine soyunmamıştır, kim bilir bu da belki bir umut ışığıdır iki ayaklı, nobran suratlı, orman şempanzelerinin kılavuzları için, tanrıdan ümit kesilmez diyorum ben, hepimiz gibi, ümit kesilmez, neden; kozmosumuz da kıyamete kadar geçen süre, kapının ziline basmaya kalkmak için, adımımızı atmak gerektiğini düşünmeye kalkıştığımız zamancık kadar kısadır dostlarım.

Sabredin, çünkü yüz milyar yıldır sabrediyor tanrımız, arızalı aksamı bulmak için, etolünü giyip arabanın altına yattı ve vidaların hangisinin yalabıklaştığını arayıp duruyor, yıldızlar yollarını yineledikçe ve Robin Hood ormanlarında bülbüller öttükçe, bakın ayıp ettim gene, ormanlar derken Toroslar veya Meke dağındakiler gibi filan demeliydim, insan görmediği ormanlara sevdalanıp adını anacak kadar düş hırsızlığına soyunmamalı, el alemin ne olduğu belirsiz, hatta görüp bilmediği granit yığınlarına, ruhlarından tasmalı, firavun kedileri gibi iman etmemelidir. Çünkü canavarları kim bilir nasıldır onların, önlemi elden bırakmamak gerekir, ne bileyim ben!..

Ha dünya malı dünyada kalır diyerek, münafıklık yapan altın postçularda, hala ellerine ne geçti diye riyalar içinde yüzüp, bitcoinlerini stok ederek, ellerini avuşturup, çalgılı çengili düğünlerde, tanrılarına meydan okuyarak ve sonunda en güzel mezarları satın alarak bahtiyar oldular evet, o kadar da değil... A. Yıldız. Doğum; 1958. Ölüm; Yatay S. Tarihe geçmekten belki de iyidir, Astor gezegeninden güvence mi alıyorsunuz yahu, bizim herzelerimiz daha iyi, daha kutsaldır diye, garanti belgesi ha!..

Her şeyi tanrı bilir, elçisi melekler söyler, ulağı kaleme alır ve şeytan edite ettikten sonra, papirüsler piyasaya sürülür ve sizler okuyarak, eni sonu bir karar verirsiniz artık, işler karışır üstelik gene de, ama dedim size, bu hengame öyle eğlencelidir ki, tanrı kıyameti bile sürekli erteliyor inanın, nükleer güçlerini de armağan etti bize, Einstein amcanızla, Curie teyzeniz, saç saça, baş başa kavga etmeden, çoktan patentlerini alıp paylaştılar!..

Düşünüyorum da dünya kadar eğlenceli, serkeşlik veren bir yer yok, beddualarla tanrının günahını alıyoruz biz, tanrı amca her şeyi sana borçluyuz inan, bizlere bakma sen, hadi bir ortaya çık da kalçalarını çevir kasnak gibi, darbukayla bendir tıkırdatmasını biliyorum ben, kimselere söylemeyeceğim ama ve Susan Jimenez gibi olağanüstü biçimde kıvrak ve vallahi doğurgan kalçaların, gözleri kör edecek ve tanrıcığım gökte o gün iki güneş göründü, biri senin parlak basenlerin, ikincisi sağrıların diyeceğim... Ama diyemedim, çünkü adam, ne bileyim sakallı biri gibiydi, bir Satyr ya da Kentaur yahu bu diyecek kadarda; Diyonizos şırası içmiş ve kendimden geçmiş değilim candaşlarım!..

Kim bu; tanrının sevgili kulu, dedik ya kimileri için, nerde demiştik, unuttum elbette, bu hurufatın içinde!.. Barış için savaştı, savaş için barıştı, yedi içti, yan geldi yattı, çaldı çırptı oynadı, horon tepti, şnav çekti, goncasını değişti, akıl fikir verdi ve gitti. Kokusu bile kalmadı geride, bu denli günahsız bir insanı, yedi kere kurulup, yedi kere yıkılan cihannüma bile görmemiştir belki de!.. İnsan türleri ne sonsuz ve tanrımız; çeşnisi ne bol bir ahçı yahu!..

Ey Nasıralılar, ada öyle ilginç bir yer ki, mayısta peyda olan mimozalara benzeyen çiçekler var hâlâ, yollarını şaşırmış bu sarı çılgınlıklar, duvarlara tırmanarak yollara sarkıyorlar dünyayı görmek için, belki de bir tür mimozadır ya da ikizi vardır bu çiçeklerin bilemeyiz ki, güz mimozası, ay mimozası, göl mimozası, köşk mimozası, meşk mimozası her konuda olağanüstü güzellikte adlar yaratıyor insanlar, ağzınız açık kalır, yahu bunlar mevsimlik çiçek değil miydi bile diyemezsiniz utancınızdan!.. Ama ben gene de çiçek adlarından Aşık Merdiveni'ni severim, çünkü aşkın gönül hırsızlığı olduğunu ve tutsak edilecek ruhların, çalınacak kalplerin kalpazanlığı, pardon çöpçatanlığı olduğunu saflara açıkça ima ediyordur, ama şu dünya da, aşktan başka iç titreten başka bir şey olmadığını da kim biliyor ki... Aşk tanrının bile tutkusu işte, aşk uğruna yarattı bu dünyayı, şimdi ipin ucunu kaçırmamaya çalışıyor zavallı, ama Nietzsche, tanrı öldü deyip kendisi ölünce, dediğine pişman olmuş; zavallı dedim tanrıya evet, ama korkacak bir şeyim yok benim, tanrı zavallıysa, esamisi bile okunmaz kulunun!..

Pencerelerin birinde ikiye bölünmüş bir adam görmüştüm, öyle demiştim evet, yaklaştım iyice ve gerçekten varmış öyle biri, meçhule doğru bir gemi kalkar bu limandan dizesi gibi, adanın meçhulden gelmiş ya da gökten inmiş keşişlerinden biridir sanırım, iyi koku alırım ben. Böyle durumlarda her iki tarafta çekinir birbirinden, gözdağı korkudan kaynaklanır gerçekte, ben doğal korkuların tutsak aldığı biriyim zaten, bu ekstrası olacak ne yazık ki. Adam geri çekilir gibi yaptı beni görünce, gene çıktı ortaya, gene çekildi derken...

Cesaret neden korkacağını bilmekmiş düsturunu anımsayıp, akineton yutmuş bir mecnun gibi, adama en son sormam gereken soruyu sordum aniden, bu tür sorular sorma merakımdan değil; anasız babasız büyüyenler, dünya yoksulları, inanç kurbanları, hayatın oyunları gibi kavramlar; bu terk edilmiş mezbeleyi, adı insanı acılara gark eden, bu yalnızca tahtaları kalmış ibadethaneyi, kapkara yetimhaneyi görünce kafama üşüştü sanıyorum soru!..

Meczuba da acınmışımdır belki de, adam terk edilmiş yazıkhanede korkusuzca yaşamak şöyle dursun, ne yiyip ne içiyordu ki, belki de Mikaillerden biri getiriyordur nimet bohçasını, her neyse, bütün bunların olanaksızlığı beni huzursuz etmedi değil ve sırf bu yüzden, adama inat çekinmeden sordum soruyu; belki de bu hallere düşüren, tanrın değil mi seni der gibi birden;

Tanrıya inanıyor musun sen dedim!..

İnsanları küçümseriz, sanki her şeyi biz biliyormuşuz gibi. Özellikle bir meczup bu konulardan ne anlar diye düşündüğümüz olur, onun derdi, bir bardak çay, bir parça tütün ve yarım ekmek içine sıkıştırılmış, Rodrigo'nun gitar konçertosundan başka bir şey değil ki!.. Ama bazıları size öyle şeyler söyler ki, bu sorular karşısında, hemen not alırım ve sayısız öykü çıkar bu salvolardan.

Adam son derece bilinçli biriymiş, dedi ki sakince ve derinlerde ağır ol da molla desinler gibi; Gerçekte dedi tanrı, ruhumuzun değil, bedenimizin bir mimarı ve onun külliyen bir parçasıdır, ama neden ruhumuzda ararız biz onu, inanmak zorunda değiliz ona; bu ikilem yüzünden, çünkü ruhun özgür olmasıdır tanrıyı var eden, eğer ruhu özgür bırakmasaydı o, kendini yadsımış olurdu, örneğin salt kendisini kopyalayan; bir yaratılmış ya da üretilmiş bir tözün varlığından söz edemeyiz, o zaten vardır, varoluş bağımsızlık demektir, öncesiz ve sonrasızdır o, başkacadır ve görülmemiştir ve bir yineleme de olamaz, bu yüzden ürettiğimiz birebir kendisi olan değil, ayrıksılık barındırabilen ve başkaca bir nen, başkaca bir töz olabilendir. Eğer tanrı kendini kopyalamış olsaydı bizim adımıza, onun bir varlığa can verdiğinden söz edemezdik ve bundandır büyük bir olasılıksızlıkla o, yaratma, var etme uğruna; insan diyebildiğimiz, o kutsal varlığı, o sonsuz özgürlüğü bağışladı evrene ve salt kendisini, bir tanrı olarak duyumsayabilme, bir yaratan olarak kutsayabilme uğruna... Eğer o, kendisinin birbiçim kopyasını türetip yaratsaydı evren adına, bir yaratıcı olamazdı, sayılamazdı daha doğrusu, yaratmanın değişkesiz ve tanrısal kuralı; biricikliktir ve eşi ve benzeri olmayan olabilir ancak o... Biz tanrısal olabiliriz bu yüzden, ama tanrının birbiçim sureti olamayız, çünkü yarattım diyebilmek için yinelemedim diyebilmek gerekir, ama gene de tanrı ile, o -varlıkların en özgürü- arasındaki bağ, simbiyoz bir yaşamdır ve bizimde bir deney olduğumuzun kaçınılmazlıkla kanıtı ve kabulüdür artık, kopya olsaydık bir akıl ve bir eylem evreninin varlıkları arasında kabul göremezdik, onun için insan bağımsız ve yaratıcı bir ruhun, aşkınlık peşinde koşan bir doğacıllığın ve evrende kendini arayan bir varlığın, tanrısının dışında; tanrısal bir bedene sığınmış görüngüsüdür, o gerçekten vardır bu yüzden ve varlığından ancak böylece söz edebiliriz ve ama o eni sonu kendi varlığından kurtulacak ve bir başka tanrı olacaktır, emel denizleriyle yoğrulmuş kozmosumuzun, kaotik canlısı insanın ve insanlığımızın biricik ereği budur ve biz bunun için varız ve bu düşüncelere ve bu tür bir eylemselliğe yaklaşmak uğrunadır tüm çabalarımız, bundan ötürü, Musa onun sevgili kulu, İsa oğlu ve Muhammet'se onun son elçisidir der dururuz, düşüncenin okyanuslarında sürgit limanlar beğenir, fırtınaya tutuluruz diye son noktayı koydu ve tefekküre dalmışlardan her meczup gibi üst perdeden; çokta kafanı yorma bu konulara diyerek durdu. Ayrılırken, illaki 'Kendine iyi bak' diyen herifler gibi!..

Sonra şöyle düşündüm -ama bugün düşünüyorum bunları-, bu adam gerçekte benim tutsağımdı ve hep benim istediğim, özlediğim ya da gereksinimini duyduğum yanıtları verecekti. Yoksa nasıl öykü çıkaracaktım ki bu düşsel olaydan, adam delice bir şeyler söylese, buraya aktaramayabilirdim örneğin, uyumsuz, ilgisiz şeyler söyleyip, hiç bir düşünce kırıntısı olmayan şeyleri ileri sürebilirdim de, ne bileyim, onun için benim tutsağım diyorum.

Sonuçta onun dediğiyle, benim arayıp, bel bağlamaya kalkıştığım düşüncelerin sentezi olan bitenler... Bu tür meczuplar insanı kolaylıkla mat edebilir ama, deneyimlerimden biliyorum. Onlar benim üstadım, bilgi ağacım ve meccani yol arkadaşlarımdır yani...

İki bacaklı adem cemiyetlerinin, yazın adını verdiği yeşil bataklıklarda, uzun uzadıya bir odayı anlatan romancılar vardır. Prospektüsçü Proust lafı uzatmakla meşhur biri örneğin, ama bazı okurlar da bu konuda çok bıçkındır, yahu odaya girmeyeceğim be kardeşim -olanaksız zaten!- neden bu kadar uzatıyorsun derler, haklı olabilirler ama her sağır satıcının bir kör alıcısı vardır bu dünyada. Bilemem!..

Birde şu var, pejmürde görünümlü, gölgelerin keşişini, yani pencerenin birinde ikiye bölünmüş gibi gördüğüm adamı anlatırken (ha unutmadan söyleyeyim adam pencerenin diğer kanadındaki görüntüsü yüzünden bölünmüş gibi gelmiş bana), amansız diyaloglarla süslesem veya tiksindirici şeylerle betimlesem, kimi okurlar için bu da beyhude bir cavalacivozluk olur. Neden, çünkü ikiye bölünmüş keşişte, uzun uzun anlatılan oda da, yazanın kendisidir ne yazık ki, yazanın diyorum, yazarım diyemeyecek kadar korkak ve güvensiz biriyim ben, gülmeyin ya da hayıflanıp acımayın melalime, bunun nedeni çok değişik, yaşamdan kaynaklanmıyor yani, okuyan filanda yok, hiç biri değil, vallahi okuduğum kitaplar beni delirtip, korkak yapıyor, gün geçmesin ki görkemli bir novella okumayayım, dizlerimin bağı çözülüyor, böyle yazamadığıma göre, değil yazar, okur bile değilim, olamam, gördünüz mü, ettiğim laf eni sonu sizi buldu sonunda!.. Buldu da benim yazma hevesimin kökünde çalmak vardır, ama çaldığım şeyi boyarım, kulpunu uskurundan çıkarır ağzına takarım, bir keresinde çaldığım malın sahibine, gözü önünde istavroz çıkarıp, la havle çekerek bu miri mal senindir, affeyle ben denizsizi ve al tepe tepe kullan dedim, adamcık yüzüme baktı şamakona bak der gibi, bunu bana layık görüyorsun ha dedi, başka bir şey demedi, buda çalmayı meşru kılan yollardan biri oldu zamanla tabi. Biride mülkiyet hırsızlıktır zaten cahilperi dedi, kimden ç/aldıysan ona ver demek, hırsızın hırsıza ikramıdır bidayette, bazen lafın altında kalmak mutluluk veriyor, kuş dilinden anlar Süleyman'a!..

Neyse,

Entelektüel Fransızlar Hugo'yu bilmiyorlar, H.R.G'ın Gulyabani'sinden kaç kişi haberdarsa, Notre Dame'ın Kamburu'nu da o kadar kişi biliyor ya da ilgileniyor Fransa'da ve sizi Hugo adlı bilgisayar oyunundan söz ediyor sanıyorlar, bu bir gözlem ama, gene de Hugo vasat biri gerçekte, dönem yazarı ya da ahir zamanının ecinnisi gibi. Her zaman modası geçiyordur bu tür meşrufatçılığın. Az önce İsmet Tarık söyledi, Tarkovski'nin özelliği yüz yıllar sonra bile filminin ilgi çekebileceği, izleneceğidir diye!.. Katılırım kesinlikle, bir şeyi bilmeyenler, bilenlerden fazlaysa o şey iyidir ruhibebelerim. Hugo gerçekten sıradan ama, yani demode ve hadi diyelim gotik yazının popülist diye niteleyebileceğimiz bir şubedarı olsun. Birazda vulger romantik!.. Bu vulgerin Vulgata'yla bir bağı olmasın!..

Neyse ama, bize Hugo'yu öyle bir tanıttılar ki, tıpkı siyah beyaz televizyonu ülkeye doldurup duygu sömürüsü bittikten sonra, renkliyi sunmaları gibi, kabahat kimde peki, sorarsanız bilmiyorum, sormazsanız biliyorum!..

Keşişi geride bırakıp gidiyordum ki, densizlik yapıp, adamda mezomorto bir hal varmış gibi, ölüm için ne düşünüyorsun dedim, sorumu beklermiş gibi hiç çekinmeden, kıskançlık diye yanıtladı!.. Hiç bir şey anlamadığımız halde, bazen bir konuya ilişkin ileri sürülen, ilgisiz her sözcüğü anlamış gibi yaparız, tıpkı bunun gibi, kıskançlığın ölümle bağıntısı olabilirmiş gibi, dediğini derinden kavramış gibi yaptım ve dedim ki, cennet ve cehennemin gerçekliğinden emin olabilseydik, ölüm korkusu yaşamazdık. Birden dünyevi boyutlar kategoryenliğinin sıradan bir mudisi gibi, bir düşünce atmıştım işte ortaya, keşiş sıkılır gibi oldu, ama nedense belli etmedi durumunu... Ölüm dedi gerçekte, yaşamı kıskananların düştüğü boşluğa verdikleri addır, bizden başka ölüm için ağıt yakan ya da düşüncenin kovuklarında boğulan bir varlık yok, ölüm neden korkutucu olsun ki, yaşam da korkutucu, korku çemberinden bakarsan, her şey dehşet veriyor şu dünyada...

Ölüm bir formdan, bir kozadan çıkış; annemizin yuvağından çıkıp, tanrının yuvağına giriyoruz, ilahi komedya işte bu, ölüm evrenin bir tür doğumsaması belki de, ölümün bir tür doğum olmadığını nasıl bilebiliriz, her yerde olmak, tek bir yerde olmaktan yeğdir belki de, gene de kişinin öz düşüncesi her şeyden önemlidir, her insan bir dünya değil mi, ölüm de ölebilir diyebiliriz bir gün, kıskançlık ilginç bir kavram, kıskançlık yenebilir bir gün ölümü, belki de...

Zorbalar sevilmeseydi mezarlar çiçeklerle dolu olur muydu dedim keşişe, konuyu değiştirerek savruklaştım, istakoz gerici, yengeç günoğulcudur denizlerde, bir gün oralar yurtlağımız olacak. Afrika sömürülmekten kurtulacak. Biz Türkçeyi çevirilerden öğreniyoruz, çeviriler daha derin, daha düşsel ve daha kozmik, başka dünyalara açıldıkça şaşkınlığa uğramamız kaçınılmaz.

Bir düşünür bile, insanlık için derin, anlaşılmaz, hatta sonsuz analizlere girişebilir, kaotik ideoloji yığınlarıyla bir çöplüktür insanlık tarihi, analizci bir bilge, köpeğini okşarken alabildiğine yalınlaşıp, sadeleşir ve bir kaç aforizmayla, özdeyişe indirger köpekle insanın ilişkisini, oysa sevgi, barış, kozmos, yaratılış, aşk ve ölüm varyantlarını bizlerin, öylesine kaotik ve anlaşılmaz sözcüklerle dile getirirler ki, aynı bilgenin, insanla ve insan toplumlarıyla -köpekle insan ilişkisinin dışında- bu denli kaygan, değişken, zorbaca, bitip tükenmez ve çözümsüz algoritmalara sığınması, onun düşünceleri ve ileri sürmeleri karşısında; kuşkuya sürükler artık insanı, dahası onun art niyetli olduğunu düşünebiliriz neredeyse...

Köpekle ilişkisini bir kaç tümce ve satıra indirgeyen bilir kişi, insanın insanla ilişkisine gelince, kırk dereden su getiriyor. Öyleyse, vahşet ve barış sendromunun baş sorumlusu ve yağmacı ruhlarımızın konkistadorları ne yazık ki onlardır diyebiliriz artık. Mezar çukuruna bırakılan bir heykel, kaidesinden uzaklaşınca nasıl anlamını yitiriyor ve başka bir kavramsallığa dönüşüyorsa, sanatta algıdır, bilimde, felsefede, varlıkta, tanrıda... Bu kavramların tuvaletin önündeki duruşları, poz verişleri ya da bir çağlayanın veya sarayın önündeki salınışları, sarsılışları birbirinden ayrıksı, çok değişken anlamlar içerir, korpüskül, Nepal istiridyesiyle, üç renkli ekmeği yiyecek ve manyetik aslanların anlamı sürekli değişecektir, konuşmanın yazmanın yerine geçebileceği çağlar yaklaşıyordur sanırım, sorunlarında sorun olabildiği günler, çünkü Breton gerçeküstücülüğü kurarken, Fransa Anadolu'yu işgal ediyordu, bütün zorlukları insan kendi kendine çıkarıyordur belki de, birine işkence eden kendini öldürüyordur derinde, yoksa köpekle bu denli iyicil ilişkiler kurabilen insanın; kendisiyle bu denli çatışık ve karmanyola olmasının olanağı yoktur ve olamazda ne yazık ki...

Neyse,

Bir şey söyleyeyim, pencerede ikiye bölünmüş gibi duran adamın gözleri, baykuşla kumrunun çiftleşmesinden doğmuş gibiydi!..

Evde, gece yarısı aynaya bakınca, kendimi, gölgelerin gücü adına, diğer yarım sanmışım demek ki, düşlere dalıp giden keşişte oymuş ne yazık ki!.. Ada insanı deli ediyor, ama iyi bir yanı da var bunun, olağan insanlardan -ki dünya böyledir belki de- ayrılıyor ve kuşkulu bir huzur, ürkütücü bir düşlem içinde yaşıyorsunuz artık, bu da iyi bir şey, anlatması güç ama, okumadan adam olmak gibi!..

Tanrı yolunu şaşırtmasın derler, ilgisi yok, insan neden yolunu şaşırır, soyunduğu işlerden, ada öyküsü yazacağım diye, bu kadar gayya kuyusuna inip debelenirsen, işte böyle saçmalarsın aziz dostum ve yazdığında leğen kemiğine, baş ağrısı olur artık!..

Bilgi bilgisizliğimizi artırır ve yazı bir umar üretmek için değil, sorunları çoğaltmak için vardır.










XANAX
Dünyadır bilimkurgu dediğimiz. Aşk karmaşanın saltanatıdır. Olsun, ben seni her yönüyle seviyorum, sanat aşığısın, yeti dolu ve bencillikten uzak, gerçek bir insan. Seni sevmek zorundayım, belki de aşığım, bu saçma diyeceksin. O sensin Yu. Çünkü karşılıklı aşk bir senaryodur, karşılıklı aşk dünyevi bir ilişki. Aşk ruhanidir, tinsel. Bu yüzden tanrı aşkı, doğa aşkı diye türleri var. Yu benim aşkımdır ve onu kimse benden alamaz. Kabirin çocukları, edebiyatta bir dal seçmelidir, çok dağılmamalıyız, ama her konuda yazabilme özgürlüğümüz var, iyi bir şey midir bilemem, ama bunu her konuda okumakla sağlayabiliriz, birazda arzularla, şiir, roman, öykü, deneme, eleştiri her konuda yazabilir insan, her konuda yazmak elbette kimliksizlik yaratır, dünya küçük. çok dağınık olmamalıyız ama ben bir havariyim diyorsak, tüm ayetleri okumak ve tatmak gerekebilir, sevmek ne garip, bir duygu, bir düş için düş kurmak ne garip bir şey, bir şeyin içinde, bir şey varsa o şey, başka bir şeyin içinde olan, bir şey olabilir, Serawit doğrudur, hepimiz ilginç şeyler yaşarız, İngiliz şiiri edebidir ve birazda bilinç akışına uygun bir söylemdir. eğer sen öyle bir şey yazmışsan, büyümüşte küçülmüşsün, bir çocuk olarak kutlarım, İngiliz şiiri sanki dünyadan ayrı bir adadır, İngiltere gibi ama şiir sonsuzdur, en iyisi şudur denemez, sen istiyorsan şiirde yazabilirsin, şiir hem zor, hem kolaydır, zordur şiire hiçbir zaman ulaşılamadı, kolaydır onu denemek, hepimiz için olası, her şey gibi, yalnız konu değişmesin, şiir yazacaksan diğer bir ülkenin şiirine benzememelisin, kendi ülkenin şiirini yükseklere taşımalısın, doğrusu budur, başka bir dünyayı taklit etmeye çalışmak, kendini unutturur ve hiçte iyi bir şey değildir ne yazık ki, başkası için çalışan sonuçta her zaman bir köledir, Serawit gençsin, zamanın var, kendini geliştirmek için zamanın var, bu sana bağlı, ne annene, ne dünyaya bağlıdır o, anladın mı. insan kendinin ya kurbanı ya celladıdır. Horep budur işte, yazın benim için birbiriyle hiç bir zaman yan yana gelmeyen konu, sözcük, şeyler ve düşüncelerin, dokumacı kuşu gibi birbirine bağlanması sanatıdır. Ay ve cehennem, çocuk ve Paraguay, ırmak ve nötron, Pan ve Medine gibi, düşünsel eylemlerin dolambaçlarında gezinmek. Moğol dolunayının altında, tan atımını bekliyor İskit kraliçesi demek, ritmden yoksundur ama o cazdır, adı üstünde kakofoni, mutluluk verir bana... Yaşam hiç ilgimi çekmemiştir, özlemini duyduğumuz şeylerin, başkalarının anısına bir kez tatmak, yeter bana, hiç bir şeye bağlanmam, hiç bir tutkum yoktur, dünyayı izlemek için geldim ben, hiç bir işe, hiç bir aşka, hiç bir çalıya, metaya, uzaya, harnup ağacına bağlanmadım, neden mi, çünkü her şeye aşığım, bu yüzden elem denizlerinde yüzerim her zaman, ulaşılmaz olanın trajedisiyle yaşamın biteceğini biliyorum, son sözüm hoşça kaldır, nefret etmektense sevmeyi yeğlemek doğrusudur, olabildiğince ve işte bu yüzden yorum da yoktur, ben bilici değilim, tanrı benim için bir soytarı ya da iyi kalpli bir vicdansızdır, belki bilemeyeceğim bir şeyde olabilir, önemsiz, melek güzel bir kadındır, hiç bir zaman kavuşamadığım, çocuk tanrının tohumudur, insanın değil, farenin arkadaşım olmasını isterdim, yıldızlar düşüncelerime yön veren tözler, yokluk ıstırap vericidir, herkesin düşmanı herkesin dostudur, yazı ölüm rehberidir bir biçimde, birini öldürmüşse biri saygı duymam hiç bir zaman, değmezdi yaptığı, öldüren kendini öldürüyordur gerçekte ve bu beni korkunç derecede şaşırtır, ama yaşadığı tehlikelere saygı duyabilirim insanın, duyguları anlamak, Marianna'ya düşmedikçe elbette zordur, iyilikten yanayım, çünkü iyilik diye bir şey yoktur, Cibran gibi, sabaha dek tartışan bir inançsız ve bir mümin evlerine dönerken, biri kutsal kitaplarını paramparça ediyor, diğeri raflar arasında unutulan o kutsal şeyi okumayı düşlüyor, yaşam işte bu paradoksun uçsuz bucaksız versiyonudur. ne tanrı rehber olabilir bize, ne insanoğlu, ne de kendi düsturlarım ve diskurlarım, yaşamı bir ölü olarak izlemeyi yeğlerim, son iç çekişte, gene yaşayacağım gibi apokrif bir şaşkınlığa düşmeyi de istemem, geldim ve geçiyorum. yoktum, yok olacağım, nihilist değilim, tanrı kaldıramayacağı bir kayayı yaratabilirse de, yaratamasa da gücü sınırlıdır derler, ikisinin de olabilirliğini düşleyen bir yaşamın, bir çemberin özlemi içindeyim ben, yaşıyorsak gerçekten yaşamalıyız, yaşanılır olmayan bir kuvözün içinde yaşamak zorunda kalmak üzücüdür belki de ama kavramların sonsuzluğunda başka türlü bir açınlamayı bulabilecek sezgiye de ulaşamadım, sizden teşekkür görmek değerli benim için, şaşırttın ama dostluk güzel şey. sevgiler. açık kalplilikle sizi sevdiğimi söyleyebilirim. sevginin biçimleri vardır. görmeyi gerektirmez. dostluk ve paylaşımların sürmesi dileğiyle. uçucu olmayalım, af dilemiyorum, suçlamıyorum, yalnızca anomalilerin ortadan kalkmasını diliyorum, elveda diyebilirim ama ne yazık ki mutlu değilim, kederlenecek kadar da güçlü değilim, ölüyüm, yaşamak gibi bir tuhaflığın katlarına varabilmiş bir ölü, gerçekten yaşayanların kargaşa ve korkunun, dehşet ve pişmanlığın küllerini yakmasını, ortadan yok etmesini diliyorum, yakmak, bu ürkütücü bir eğretileme, yıkamasını mı demeliyim, sorun budur belki de, barış, savaşı çağrıştırıyor, ölüm yaşamı, açlık varsıllığı, karşıtlamlar dünyası, bir çözüm bulunabildiğinde yeniden yaşamayı istemek, saçma gelmiyor, arzunun karanlık nesnesi değil bu, dolayımlama da değil, yaşamın saltıklıkla onu yaşayanların, bir tansık olduğunu düşündüğünden, bilmeseydim, yaşamasaydım, bu aforistoyu söylemeyi düşünemezdim, söylemek olası bir şey değilse de, şu an bir salgınla boğuşuyor insanlık, ilahi komedya diyoruz bir zorunlukla böyle şeylere, bilinmeyene boyun eğmenin trajik belirtileri, hiç bir zaman değişmeyecek bir açın, üzücü ya da sevindirici değildir, her şey viral olabiliyor bu dünyada... Sonuçta, bilinir ki, soyut olan somuttan daha sonsuzdur. Bu yüzden yazı, evrenden daha büyük ve daha bitimsiz bir şeydir!.. Evin içinde, hiç bir işe yaramadan, kaygısızca, bir tüy gibi dolaşan şeye eş denir, kimyasal yaratıklarız ve elektronların işbirliğiyiz, elektrotuz biz, peri gibi büyüleyici, yarı argo bir şeydi, aşk metafiziktir, buluttan giyisisiyle göklerde uçan bir şey, İncil Çiçeği,
''Bir gün, Diana'yı avlamak için yola çıkmıştım. Nerden bileyim avlanacağımı. Şimdi, Diana'nın esiriyim.  Semiz annem babamın çizmelerine bakarak saçlarını tarardı o kadar parlaktı, sofrada, tahta, sodyum klörür, hidrokarbon ve protein vardı, sonra nikotin ikram ettiler ve kafein ve tein de vardı. Camellia sinensis. Diana… Ak benekli uskumrum, Tanrının komşusu, Yemliha'nın teslisi, Yeremya'nın testisleri seni çağırır. Ey ruhumun davetlisi, kasık zambağım. Tanrının takdiri senin üzerinedir. İsa senin testinden içiyor suyu. Sendeki güzellik Belkıs'ta yoktur. Lazarus'un ilk seni diriltecek. O kadar aşık sana sevgili. İncil'de senin için sayfalar var. Dualar, vaazlar var  Paulünden. Urmiye'nin kara dulu sen miydin sevgilim. Kirmanşah'a giden kervanların durup baktığı. Eşimsin, sen Meryemimsin benim. Gül bahçelerinin esrik kokulu çiçeği. Ayetler ve surelerden azize. Onun bana bağışladığı bakire. Sen hurmalar diyarının gözyaşlarısın.
 O kadar açım, o kadar susuzunum ki Sevde, Medine'deki dilencin, ağlama duvarına yaslanmış delinim. Ey bakılışı güzel, ben senin 'Son Akşam Yemeği'nim... Senin ölümünüm ben. Kavuşamayacağımızdan kuşkulu. Erdişi daha yaratıcıdır Dianam. Bunu tanrı söylüyor. Kutsal kasen ve Tümülüslerin,
 Taberiye'dekileri bekliyor. Düşlerimiz bitene kadar sarılacağım. Lusifer'in aydınlığında gelecek Judas'ım. Erguvan dalına asılı içlik. Ve senin kumrular gibi göğüslerin. O çocuk bulutun altındayken yedik içtik. Diana bu çölün şarkısı bitmeyecektir. Seni ararken yitireceğim kendimi. Bir kuşun tüyü sana değip geçecek. Bir balık çırpınarak dalıp yüzecek.
 Bir zambağın gölgesine cennetin yansıyacak. Ey Yerusalem'in yeşim kapısı. Altın anahtarım kilidinde şıkırdıyor. Melekler mutlu, yeryüzüne döndüler. Cebrail, Mikail hepsi ağlıyor.
 Diana sen Mecdellinin  eşisin. O yetimin kardeşisin. Gecede arıların bal yapıyor senin. Yeni bir İsa doğuyor bak. Mısır incirlerinin altında. Ona hamile kal Diana. Sen tanrının kaprisisin. Sen Paul'un cilvesisin. Matanzaslı Diana. Kedini bırak horozumu yala. Gecede ruhlarımız sevişiyor. Çığlıklarım arı oğulu. Beyaz uskumrum benim. Tanrının komşusu, aşkın hurisi. Bağdat yollarında eriyor gecelerim. Leyla mı arıyorum mehtabın altında. Ben sensemaya, sağır, kör ve dilsizim…


*

KANTOLAR 
II
Bin dokuz yüz kırk altı’da olmuş olay, resimdeki yazar, arabesk nedir diye sormuş, şebboy sesli bir cümbüşün içinde, Süreyya ve Anna’da gelmişler oraya, söyleyin gözyaşı akıtmasın Faraç demişler, simgeyumun simgesi simgeyumdur, Lady Gaga,  Giorgio Livraga, ekvatorun gizemini sormadılar mı, kodu nedir bile dediler, Rin tin tin Red Kit’in pangolinidir, resimdeki yazarın yapıtı ve Tanzanya’nın külotuna, çalgılar susar, hevesler kalmaz diye bağırmış Nietzsche, sus dediler yadsımacı şikeste, Endülüs’ten kovulmuş, ıslak süt yenini kızıla boyuyor, sahibiye çarşafı sırtında, Moğolların labirentine girmişler, Taliban korku tüneline evrilmiş, Makyavel’in prensipleriyle, adını sormuş sonra İlona, Roma’daki panteonun kornişçisiymiş, Aristide otelinde uyuyor, ha ha ha, hacimsel etiği büyük dudağının, Sezar Zile’de demiş, vene vidi, vici, denizler ülkesinde yaşayan bir kız vardı, adını bileceksiniz, Jalota körfezi, bak bay  mitomani, ocakbaşında tütüyor tanrım benim, Titanik’ten indi beyaz Midilli, cariye soyundan vergi denetçisi, Theodore’un kuzeni, taze maya gibi kokar o, ben seni en çok sevme olasılığı adına sevdim, buğulu yaprak gibiydi kompartımanların, mersin dalı gibi titrerdi gülizarlar, resimdeki yazarın adı, Erica Wallach, küçülmüşte büyümüşsün sen, cüruf dolu yüreği, nasılda kocaman sevgi ofisi, bunu hak etmediğini bil, Bleda ligi, ruh ikizinden kaçar, eski bir Hint söylencesi, Ah Beyoğlu, vah Beyoğlu diye okunmuş, phoenix desinatörlüğünden emekli, Horas düşmanını korurken, gecenin Erdel beyi, Felatun bey ve Rakım efendi, kadeh sevicisi gibiydi, Kübra hanımefendiyle, şiir benim bedenimdir  derdi nisa, gecenin elementinin birlik duygusuyla, soğuk yıldızlar gücenmiş belli, Mena Dosi, İstanbul kepçe, Laodikeia altındır,  Hudler ve Beaumont’da, ışığın alçaldığı yerde, içinden geçmişti Rebeka, voltaj ölçeri düşmüş o ara, resimdeki yazarın adına, amber heyecanıyla, Moss gelirdi yollardan, ilkbaharda o senin, sonbaharda sen onun, Dumas’ta herşey gizliydi, herkeste vardı bir hikmet, delalet ve cinayet, İndüs ve emin kakım, dönen kutup yıldızları, bir devlet geçer oracıktan ve ortanca çiçekleri, kemiklerim ayrılır çene gülü, sonunda ipe sererler işi ve çiğnerler bir ağızda dizeleri, şu kazma dişleri sen mahya belledin ha,  kahırlarla ahırları, yargılanıyor yargıç işte, Lahey’de beyaz güvercin, Babil konuşmaları, alternatif meşk grubu, kardan mili çağları, sosyal kibir yok etti onları, bu resimdeki yazarın  yapıtıydı o, İsa'nın  Son Akşam Yemeği'nde…






                                                                   &






 

Seyran

 

Bakılışı güzel çayırlardan, ırmaklar aktı Seyran, bulutlar yitti meleğim, duyumsadın değil mi…

Köpükler çağını da  geçtik mi, senin için bir deli ve görkem dolu zamanlarda yaşıyoruz inan ki...

Seni özleyeceğim, benim cennetim ve kalbin okları sonsuzca senin!..

Bağ bozumu bu, ırmak kızı, lotusun çağıltısı, avlunun tozları ve düşleri; bozkırda iniltisiyle yelin, tubanın savruluşu göklere, yapraksız dallar ve su değirmeni dönerken…

Tanrı, melekleri ve ben… Geçip gidiyordun sen!.. 

Ve kedi otu şarkılar söylüyordu, taş gülüyor, ağlayan lahitler denizi uzakta, bizi bekliyordu. 

Ay ışığında, orman çiçek açmış, kovuğunda periler bizi gözetliyor, suyun incisi ve bahçenin inciri, tüysü kulübelerde  ağıp dönerken; Nedjem beni kucaklamış mırıltılarla sarılıyor, hallacın uğultusunda, tellal ve dijital şeyler, eril toplumun süjesi ve sömürgen kelebek, dinsel buyrukların dolambaçlarında uyuyordu...

Tarla kuşu ötüyor, ceylan otlarda uzanmış, yüzyıllar içinde genlerimiz ve mottolar ve gökçül rengi gezegenin, gizemlerle, bir imgeden başka bir şey olmayan yolculuklarını sürdürüyorlardı...











                                                                       &








OKUMA AYNASI
Okunması en zor on kitap şunlarmış, ( Djuna Barnes / Geceyi Anlat Bana, Jonathan Swift / Fıçının Masalı, Hegel / Tinin Görüngübilimi, Virginia Woolf / Deniz Feneri, Samuel Richardson / Clarissa ya da Genç Bir Hanımın Öyküsü, James Joyce / Finnegans Wake, Martin Heidegger / Varlık Ve Zaman, 16. yüzyılın ünlü İngiliz şairi Edmund Spenser'ın / İngiltere'yi ve Kraliçe Elizabeth'i yücelttiği uzun alegorik şiiri "The Faerie Queene" (Periler Kraliçesi), Gertrude Stein / The Making of Americans, Joseph McElroy'un / 1190 sayfalık "Kadınlar ve Erkekler" adlı romanı)
Bir anlayış ve zevk bahçesine göre elbette...
Kesinlemelerden uzak durulması gerekirse de, okunması en zor kitap türü diye bir şey yoktur, yazınsal lafoloji bunlar!.. Seremonilerin efendisinin uydurmaları. Size bir şey söyleyeyim mi, ormanda patika çoktur, haydi alkışlayın ama önce ikiye ayrılın, bir taraf bu görüşe şiddetle karşı çıksın, diğeri ise canla başla sarılsın, bazen bu taraf ağır bassın, bazen diğer tarafın görüşü, zamanla bu tarafın önde gelenleri, görüşlerini halka benimsetenler, hatta medyayla, manipülasyonla, iç ve dış mihraklarca dayatanlar, güçlensin, semirsin, erkin cennetine hoş gelsin, ilerleyen zamanda aynı şey diğerinin başına gelsin ve ama zaman öyle ilerlesin ki bu ikisinin neyi savundukları ve neyi ileri sürdükleri unutulsun, Habil ve Kabil gibi ikiye ayrılsınlar, tüm hır gür ve kavgalar neyi savundukları bile artık unutulmuş bu iki aslan parçaları yüzünden olsunlar, onların fonksiyonları, fraksiyonları, tilmizleri, çömezleri, örgütleri, partileri, sekterleri, sekreterleri, süveterleri, goşistleri, sosyalistleri, sosyal faşistleri, Hıristiyan demokratları, fundamentalleri, sekülerler, laikler, şeriler, mujikler, palikarya, proletarya, narodnikler, bolşevikler, menşevikler, jakobenler, jirondenler, lordi, kürdi, Türki, gagavuz, yavuz, Cilavuz, sünnetliler, Siyonistler, Yehovacı, hacı, haçlı, Şinto, Budist, trol, fan, Pan, general, amiral, bipolar, spektaküler, kartel, tröst ve Henkel ve heykelleri olsun!..
Kökü nereye dayanıyor bunun, Kabil, Habil'i iki sığırı bir avuç otlakta 'Otlasın' diye boğazını sıkıp, son iç çekiş köyüne destursuz gönderesiymiş de, Adem önce Habil vurdu diyesiymiş, Havva'da sığırlardan biri buzağı, anasının sütünü içerdi, kaldı bir sığır, bunun neresi iki diyesiymiş ve bir türlü matematiksel oran ve orta yolu tutturamadıkları için çocukları birbirine giresiymiş filan!.. Olayı anlayanlar feşmekan diye daim bir ekte bulunmayı geciktirmezler hiç bir zaman!..
''REMÜS ve ROMİLÜS... / İkizleri Silvia'nın... / Venüs'ünün torunları... / Bakılmadan gözlerinin yaşına, / karanlık bir gece, bir dağ başına / fırlatıp / attılar onları.. / Ne alınlarında defne, / ne bacaklarında donları... / Ve daha o zaman / Habeşistan'a yeşil boya / vurulmadığı için / ve BANKA di ROMA / daha kurulmadığı için, / ROMİLÜS'le REMÜS / bir sabah erken / dağda düşünürlerken: / — «Şimdi biz ne halt ederiz, diye, burada?» / Rastladılar yavrulu bir dişi kurda. / Yavruları vurdular. / Ana kurdun sütüyle / karınlarını bir temiz doyurdular. / Sonra gidip / Roma'yı kurdular. / Kurdular ama / iki adama / dar geldi Roma. / Ve bir akşam / bilmeden geçti diye / şehrin sınır taşını, / çekince kopardı ROMİLÜS / kardeşi REMÜS'ün başını... / İşte böyle TARANTA - BABU.. / Gümüş yaldızlı kitaplarda yazılı bu: / temelinde Roma'nın / dişi kurt sütüyle dolu kovalar / ve bir avuç kardeş kanı var... ''
Bu meselin versiyonları ve tarih ezeli bir tekerrürdür masalıyla doludur kıtalar!..
Ama tüm dünya insanları gibi benimde sayrılıklarım var, ahir ömrümde dişe dokunur addedilen tüm kitapları okumak isterim, ya Romilüs ya da Kabil olmak için, ama o kadarda değil, ne çıkarsa bahtına ne yazık ki, bir keresinde Habil olacaksın sen dediler, ant olsun ki gereken her şeyi yaptığımın ayrımında değilim, ama büyük tabip dedi ki, tanrının sevgili kuluymuşsun (oysa inançsızım ama bu bahis çok gariptir, tanrı, tüm yaratıkları gibi kendisinden olmayana daha adil davranır, aslan ceylan yavrusuna analık eder, ayı bal yerken arılara yalnızca aşk olsun der!), bir değil iki kere vurulmuşsun, ama geçmişteki ataların ne kardeşim senin (!) gönüne işlememiş!.. Yani ne Habil olabildim şu Kabil'emin içinde, ne Kabil olmaya layık görüldüm, Habit'atın ileri gelenlerince!.. Üç aşağı beş yukarı yuvarlanıp gidiyorum, tasalanıyorum da bir cennet süpürgesi ya da bir ot pürçeği olmak gerekir şu dünyada, zaman azalıyor, canıma kıymaya korkuyorum, ne de olsa tasarlanmış bir kahramanlık sayılır (kendisinin katiliydi diye alay edebilirler), belli etmemeliyim viraj hanımla hanende meleği dönerken, arabayı yuvarlasam refüje ya da viyadüğe dalsam, varyantlarda kaybolsam diyorum ama, insanlık çok zalim, kararı onlar veriyor, ağzımla kuş tutsam bile yetim büyüdü diyebilirler!..
Ulysses'i her gün on sayfa okuyarak bitirdim. Hiçbir şey anlamadım, hiç bir şey anlamamanın, bir şey anlamaktan hayırlı olabileceğine dair kuşkular edindim. Demek ki anlamışım!.. Binbir gece masallarını okudum, çok beğendim, Homer'in haltlarını, Solaris'i, Lucretius'u okudum, Düşünce tarihi, Alman felsefecileri, Doğunun bestecileri çoğunu okudum, sayarsam büyü bozulur, çünkü okudukça okumam gerekenlerin azalacağına çoğaldığını gördüm, Huxley okuyorum şu sıralar, bir kitabı ilk sayfasından anlarım (!), onu da çok beğendim, Poe, Borges (hep okurum bir türlü bitiremedim), Deleuze, Maupassant, Lukacs, Mitoloji, Hint Tarihi sırada, birde Aristo'nun baş yapıtı var kaybettim kütüphanenin içinde!.. Biri çaldıysa kendisine çok teşekkür ederim, beni dünyevi acılarımdan bir nebze olsun kurtardığı için!..
Açık sözlü olmak gibi taşra krallığının izleri var bende, bir takım görüşlerime çok bağlıyımdır, örneğin şöyle düşünürüm, Tarkovski'nin filmlerinde aktörlerin hiç birini tanımayız, salt filmi izler, olanlara hayranlıkla bağlanır, diyalogları kaçırmamaya çalışırız.. İşte sinema sanatı budur, az gelişmişlikte (bazı çok gelişmişlerde az gelişmişlik içinde yüzebilir) aktörlere bağlıdır film, aktörleri anımsar biliriz özellikle, oysa biz Tarkovski'yi bile anımsamakta güçlük çekeriz onun filmlerinde o kadar 'Sinema'dır yani olan biten... İşte ben, olaylara, kişilere ve rejisörlere bağlı filmlerden -kitaplardan nefret ederim- onlar dünyevidir, Dostoyevski'yi hiç sevmem, Gazap Üzümleri'yle ilgilenmem, ama Usher'lerin Köşkü'nü çok severim, Borges'in kıssalarına hayranımdır, bu bağlamda doğu metafiziği ve paradoksları da eşsizdir elbette, kimseler söylemek istemese de!.. Sonuçta insanı ve olayları anlatmayı anlak içi ve anlaşılır buluyorum ben, sezgilerimiz bunları anlıyor ve hatta aşabilir de, onun için bu tür yazın okunmaz demiyorum, çok şey kazandırmıyor diyebilirim, bu borsada kazanmanın yollarını öğretmek gibi kitabi şeyler, hukuk okudum ben, inanın, okulda okuduklarımın yaşamda ki karşılığı sıfırdı diyeceğim ama o kadar ileri gitmeye utanıyorum, hepimiz gibi bende insanım, günahkarım, yalancıyım, iyilik ve kötülüğün çıkmaz sokaklarındayım, sevginin yüceltici, nefretin alçaltıcı dolambaçlarındayım, onur düşkünüyüm, umarsızım, kibirliyim ve alçağım.
Bu hepimizin özellikleri inanın, tek farkla ben düşlerde yaşarım, daha bir zavallıyım yani!..
Şu yani, hayatı anlatan şeylerden hoşlanmam, yahu hepimizin hayatı roman bu kesin, nesini okuyacaksın gelin size anlatayım, erkekler genellikle bazı konularda övünürler ama onların unuttuğu bir şey var, biçem!.. Anlatım gücü, yani belagat her zaman olmasa da onların övüncelerini bazen alt ederim, nasıl, öyle bir anlatırım ki adamın gözleri fal taşı gibi açılır, sen neymişsin de bilmiyormuşuz der, oysa olan biten tıpkı kendisinin ki gibi sıradan şeyler, ama Shakespeare'in dediği gibi, 'Kelimeler, kelimeler, kelimeler...' kahramanımız onların gücünü gözden kaçırabilir!..
Kısa kesmek zorundayım çünkü artık roman yazacağım!.. İnançsızım ama o izin verirse tabi, insanoğlu böyledir, tapınakların kıyısından geçmez ama gün aşırı baksıyla uğraşır, dinden nefret ediyorum der ama, tekkelere bağış yapar, bilinmeyenin gücüne insanların tümü iç dünyasında boyun eğer, bunu geçse, kalabalıkların baskısı ve onmaz 'tekdüzelik' onu yola getirir, geleneklerin sultası... Her şey süt liman olsa, ne var ki bunda inansam ne olur inanmasam ne olur mottosu kapıda bekler!.. Sonuç, her yol Roma'ya çıkar, yolun Roma'yı geçmesi için hepimizin hemfikir olması ve uygarlık türümüzün değişkenlikle, sonsuza dek geri kalıyor olması gerekir. Yüzyıllar var!.. Ama tek sorun bu mu dediğinizi duyar gibi oluyorum. O kerimdir, gündüzü geceye bile çevirir, gaybın (bilinmeyenin) anahtarları onun elindedir...
İsteyen istediğini düşünsün, Örneğin Nobelist yazarımız, Reşat Nuri, Kemal Tahir, John Steinbeck ve Victor Hugo okunması zor kitaplar yazmışlardır benim için. Bir sır vereyim, yazar diye bir şey yoktur gerçekte, yerim dar, yenim kısa anlatamam, ölüm döşeğinde nasıl olsa bana hak vereceksiniz, ama ben göremeyeceğim, gerekçeleriniz farklı olacak olsa da!.. Yazar bu işin zahmetine katlanan ve hayatını onunla var sayan-sayabilen insandır. Nesini abartıyorsunuz, yazık değil mi, hepimiz öyleyizdir biz. Bir şeylere yelteniriz, yeneriz yeniliriz, sonra Beckett araya girer, 'Her şey daha iyi yenilmek içindir!..'
Saydığım yazarlar o kadar çoktur ki gerçekte, yazar sayamayacaklarımız, saydıklarımızı sonsuzca katlar, bu bir endüstridir (metayazın) diye gevelemek çok 'metazori'dir ama gerçek şudur, hayat her şeyin üstündedir. Neyse...
İşte bu yazarlar, türevleri ne şaşkınlık vermişlerdir, ne hayret, ne hayranlık, ne bilgi, ne derinlik, ne de zevk. Zahmet vermişlerdir!.. Victor Hugo'yu bir solukta okudum. Ama siz hızla okuduğunuz bir kitabı kolay okunan şey mi sanıyorsunuz. Kolay okunan kitap, hayran olduğunuz ve Borges'in Alef'i gibi tam yüz kere okuduğunuz halde, hala büyük zorluklarla ve zevkin verebileceği ıstıraplarla bitiremediğiniz kitaptır. Birde yalnız 'okurum ben' diyenler vardır. Yeryüzünde hiç bir iş yapmış olmak için yapılmaz, yemek yeriz başkaca tüm işleri yapacak gücümüz olsun diyedir, gezeriz, bilgiyi görgüyle, görüngüyle desteklemek için, yazar yoktur, zahmetine katlananlar vardır yalnızca, her şeyde böyledir bu,
örgü örmenin daha kolay olduğunu kim söyledi, hele yeni bir örgü biçiminin peşinde koşuyorsanız, ikisi de aynı değerdedir diyemem ama lafoloji nedir bir bakın, bir kitap dünyayı değiştirebilir, ama bir kazakta dünyayı ısıtabilir, buzul çağlarından kurtarabilir, aynı şey!..
Siz yazıyorsunuz ama düşüncelerinize değer veren yok, her konuda böyledir insan, başarılı olamam, iyide hayat bu değildir, bana bir önyargı verin dünyayı yerinden oynatayım!.. Yeter mi, dünyamızı karanlığa boğmaya yetti mi!.. Ayrıca düşüncelerinize değer veren yoksa doğru yoldasınız demektir, ne 'magnificent' insanlar gördüm ben, ne düşünceler, ne us durduran paradokslar ama insanlar Borges'in evrenin gizine (sırda Türkçedir merak etmeyin) ulaşan insanı gibi, bu gizi dünyanın hay huyuna çeşni olsun diye mi öğrendim ben biçemli düşünebiliyor. Ve kendini unutuşa terk ediyor, korkakça ya da kutsevi veya yücelmişliğin sınırlarını zorlayan bir şeydir belki de...
Unutuşun kolları ana rahminin sıcaklığıdır. Annemizin yuvağından çıkıp, tanrının yuvağına giriyoruzdur, gerçeklikte tanrı kuşkudan doğmuştur, öyleyse bir kuşkudan, bir kuşkuya gidiyoruzdur, hangi düşüncenin doğru, hangi eylemin erdem dolu olduğunu kim bilebilir?..

                                                                         &






MELANKOLİNİN KIRILGAN TARİHİ
Başını koyar koymaz uyuyandan gözlerini istedim.
Düşlerinde bile gülümseyenlerden düşlerini.
Efemera işleri ve madalya düşkünlerinden cesaretini.
İbrahimilerden sabırlarını.
Ve şeytan geçitlerinden hilelerini istedim.
Tanrı sancısıyla kıvranandan tanrılarını.
Ucuz saat takan ve üçüz çocuklara bakandan niyetini.
Beklentilerini umut tacirlerinden.
Ve çiçek yetiştiricilerinden cennetlerini istedim.
Dinlemediler,
Gitmek istedim.

                                                                      &




BİG BOMP
Rus Ülkesi'nin President'i, 'yanılgıyla' kızıl düğmeye bastı. Nükleer roket birden Washington'a doğru yol aldı. Savunma kalkanının üzerinde parçalandı ve kentin kıyılarında, beş bin kişinin ölümüne yol açtı. Amerika anlayamadı; sonra kavradı ve birden 'Kırmızı Düğme'ye bastı. Atlantik üzerinde durumu gözleyen Britanya, ani kargaşada bir karar veremedi. United States sürgit 'Doğal Dostu'ydu ama atmosferdeki füzelerden biri, ilahi bir cilve, -Tanrı'nın bir şakası gibi- Heathrow yakınlarına düşünce, oda 'Nokta'ya bastı. Füze büyük bir şaşmazlıkla Meksiko'ya düştü!.. Radarlara yayılan dalgalardan kaosa giren Küba, USA topraklarına ve Teksas'a hınçla füzeler attı. Beyaz Saray kindarlıkla, gemi azıya aldı. Bin bir yöne dağılan sayılmasız füzelerden biri, Petersburg'a düşünce; Kremlin aynı şeyi arzuyla yineledi. Durumu anlayan Fransa 'Ortak Pakt' uyarınca gereken neyse onu yaptı. Gün devrilmeden Kore ve Çin, Sibirya'dan yana tavır aldılar. Taç Mahal, Pers diyarı ve Kenan toprakları da olaya karıştılar. Kutup ayısı ve bizon, gergedan ve filler, kuzgun ve kunduz, akrep ve güller, sansar ve kanarya, nepenthes ve kelebek, pars ve bülbüller, piton ve samur, ejderha ve yarasa, dinozor ve balina birbirine karıştı. Yüzyılların içinden, siesta ve fiesta, -uyku ve eğlence-, illüzyon ve hipnoz birbiriyle yine yarıştı!..
Evrenin minicik bile denilemeyecek bir noktasında, bir 'Kıyamet Kalabalığı' nükleer kışa doğru koşuyor ve kimin kimle ne yaptığı anlaşılamıyordu artık!..
(Duyum Tarihi; 04.02.2015.)
 (Duyum Kaynağı; Proxima Centauri / Büyük Bellatrix Kolhozu / Zamanda Geçmişe Yolculuk Almanağı.) 
 (Sonuç; Kozmik Harita'da, ''eARTh'' (3. Gezegen) diye bir yer yok artık.)


                                                                  &






ANOMALİ
Dijital bir ütopyayım ben
Kompütürüyle oynayan
Ölümünü gören adam
Webin Weber'iyim inan
*
Dry, dry, dry!
*
Soft bir mikrosoftum gece
Book dolu bir feysbuk içinde
Senegal ve Dakar,
Burkina Faso ve Neptün
Benliğim youtube benim
*
Hungry, hungry, hungry!
*
Para ve paranoyayım ben
Akdelik ve karadeniz
Tarsus'un uydusu Kıtmir
Nostradamus ben, sen Pavlus
*
Dirty, dirty, dirty!
*
Siber bir zorbalığım inan
Silikon yiyen havyar
Ekranın arkasında kim var
Ejderin yoldaşı ceylan
Bak kollarım solucan
Manipüle bir canavar
*
Heart, heart, heart!
*
Bir fare oburuyum ben
Masallar vardı eskiden!..


                                                                    &



MEDUNA
Kafesinde çırpınan küçük tavusum
Ehrimen'den korkma
O evcil bir pars.
Faslı'm benim.
Seni Seduna mı getirdi?
Ey delisi olduğum
Gizlerini bana verdin sen, bende söz verdim
Bir mezar taşı kadar sessiz olacağım. 
Çiçek tarhlarındaki ayrık otu gibisin
Biricik.
Dağınık saçların ruhum gibidir.
Gözlerinin rengi bakır kadife.
Dondurur beni, içine çeker.
Onlar büyücüler.
Nar ağaçlarıyla dolu korudan
Mırıltılar geliyor.
Biri şarkı söylüyordur belki de
Meduna'm o sen misin?
Bir kuş gibi olsaydı kanatlarım
Hep sana doğru uçardım ben
Altınsı güneşime.
Ve elmas rengi sabah çiğinin
Peşinden sürüklenip giderdim,
Emel denizlerine.
Uzatırdım elimi gariplere;
Mırıldanır dururdum gaiplere
Ezgilerle, aya, gecelere.
Ve adardım kendimi bir ceylanı beklemeye
Böylece uçarak umardım ben
Senin koynuna girmeye
Vaat edilen cennete...

                                                                 &



SEMİRAMİS

Benim küçük günahkârım.
 Afrika menekşem.
 Narım.

Kanatlı melek diyarım.
 Firdevsi'nin gözdesi.
 Gülizarım.

Senin güzelliğin dağ başlarındaki dumana benzer.

Demavend kadısı senin için yaşadı.
Bağdat'ın Sultan'ı görümlüğe geldi.
 Kahireli düzenbaz canını verdi.

Tanrının rüzgârı senin için inlerdi.
Şehname'nin yaprakları bir bir açılır.

Zayıf ışıkta bir pars pençesi.
 Ruhumun halifesi.

Ey ay kapılarında bekler ceylanım,
 Bak altın anahtarım içinde şıkırdıyor.

Frenk krallarının 'Gözde' pazarı,
Basra sularının yakut kartalı,
Tanık olsun ki

Çöl gecelerinde deli gibi sevdiğim, 
 Atımın üzerinde sevip sevdiğim;
 Serabım sendin.

Göğüs uçların Umre dutları gibidir.

Ey Ferhat'ın elması,
Başak tarlasında sıçrayan çekirgemdin.

O çıldırtan buseden
 Sülünlerin Suzan'ı
Perilerin sazanı

İrem bağlarından yayılan koku
 Melek bahçelerinin kedicik ceylanı sen miydin.

Akad dayılarının elinden aldım onu.

Onun bakışları ayet-i kerimedir.

Bir bülbülün şarkısı.

Birimiz Huş'ta birimiz Fizan'dayız.
Ama kalbimiz tek arzularımız birdir.


                                                                      &



CHAT
ben Lizbon'dayım  döl ırmakları bile uzanamaz Amazon'da olsa sensiz gözyaşlarım ıslak ruhlar gibi  direk çeksem   yelkenlimi gelebilir miyim Gemini  gibi ruhum hep yanımdasın tunç bıçaklar gibiyim Kirke bile kıskanır  güzel kokular sürünüp döküneyim seni mürle ovayım Uranos'u aratmıyor bedenim işte sıyırdım kından kılıcımı uzak tuttum azılı kısır ölümü  gelene dek Teireşias ve Elpenor dostlarımla yükleyip döl yatağına gövdelerimizi onlar gelmeden çok çektirdiğim baldızı kötü kader     tümülüslerden kadim vücudun yarılan sulara şarap rengi okeanosa ve yinelemelere dayanıklıdır aşkın okyanusları onlar göğün altında  yeni bir şey yok tam aksine ölüm  türleri var lazer  hidrojen siyanür napalm vesaire  uygarlığımız kanibalist ve emperyal bir  yineleme bunlar bir düzenek öyleyse kan şarap et ekmek  değil midir yaşasın  elini kana  bulamayan tek yalvaç İsa   tanrıyı günahlarımız için yarattık Gabriela kim lerin işi  bu trivesti bornozu süslü  senin  etini akmakta olan kanını bedenimde duymak istiyorum sana  olan arzumun   korkunç    tadı cezbediyor beni kin dolu Neptune'e aşarak karanlık suları Argiciada'nın  altın dalını taşıyan sümbül dalı gibiydi göğsün  onun sarı güneşten ölgün serabı Kerberos kemirsin döş yerini dönsün kin dolu  Jüpiter'e aşıp karanlık suları yitirecek bütün arkadaşlarını sonra bir eARTh arar kendine yat huzur içinde tecimen Ayşe sözünü ettiğim ışıltısında ırmak sularının  Mikail'in işi  bu  aşk ateşi bedene  kavuşmaktır yıkanabilir yeryüzünün kehaneti perilerle  bahar  gelmiş  gotik güzel gizemli fiziğin benim yenilgim aşkı arıyorum bir gün bir kitap buldum uzun bir aşk öyküsü  vardı içler acısı ve yakıcı şimdi bir sevgilim oldu bugünlerde işte o kitap Isfahan tapınaklarında Şiraz'ın gül bahçelerinde onunla sevişiyorum artık tanrı bizi ayırmak için aşkı  icat etti diyordu çünkü ben sana aşığım ve bu sadece acı çekmemi sağlıyor aşk cesaret verir fütursuzluk aşılar kışkırtıcı densiz olabilirim klasik çağların simgesi gibisin ruhum seninle sevişmek  istiyor platonik aşk benimki bedenim çok uzaklarda ama açgözlü değilim şimdilik hoşçakal  hoşceylanım benim uzun bir gece şiire dönüşebilir anlamanı istiyorum kitaplar iyi ki var aksi halde aşkımız başka bir yerde barınamazdı umarsızım ama aşk  böyle  bir şey öpüyorum bu düşlerimde ki tek gerçekliğim seninleyim ben hep yanımdasın ve hep  özleyeceğim

&





























DELAWARE
İtalya çok ırmaklı bir köydür dedi.
Kırım Giraylığı'nın sonu 1776 mı dedim.
 Fatih'in annesi Mara Despina değildir  dedi.
Napolyon bodur ve paytak mı dedim.
 Panama kanal ve devlet öyleyse dedi. 
Mississipi eyalet diyorlar dedim.
 Alavere dalavere ne peki dedi.
 Delaware melavaredir belki dedim.
Vladimir Mayakovski öldü dedi.
Sanki Aleksander Dubçek sağ dedim.
Ganj'a giren tüm dünya denizlerine girer dedi.
Hazar hariç olmalı dedim.
İsa babasız diyorlar dedi.
Meryem bakireyse dedim.
 Borges'in kör olduğu doğru mu dedi.
Beethoven sağırdır dedim.
Medüz deniz anasıdır diye söylenti var dedi.
Medusa ve Perseus dedikodusu mu dedim.
Kurtuba ve Cadiz nerede dedi.
Cadı ve kuduz gibi dedim.
Kutup ve mıknatıs olmasa yaşam yok dedi.
Katip ve nakıs da bir addır dedim.
 Ağaçlar neden yeşil dedi.
Sonbahar bakır rengi  dedim.
Doğurucu olan doğuran dedi.
Kısır olanda  maddedir dedim.
Evleri örten kiremit dedi.
Manyetik giysi olmalı dedim.
Işıktan hızlısı yok  dedi.
Işık sonlu ki dedim.
Orson Welles iyi miydi dedi.
Tarkovski'de mi dedim.
Pi sayısı zorunlu dedi.
Escher'e sormalıyız dedim.
Shakespeare kadındı dedi.
Tanrı erkek miydi dedim.
Aşk kendini aramaksa dedi.
Açlık zoolojik şey dedim.
Aya gidilmedi dedi.
Oradan gelmeliydik dedim.
Einstein kravatsız mı dedi.
Hırvat'ın var mı dedim.
Zayıflamam gerek dedi.
Başa dönülmez ki dedim.
Tavus güzeldi dedi.
Algılar sultanımız dedim.
Mermer serttir  dedi.
Su katıymış ama dedim.
Fesleğen güzel kokar dedi.
Lisyantus da mı dedim.
Yaşımı küçültmüşler dedi.
Biyolojik yaşın ne dedim.
Ölüm vardır dedi.
Dönüşümde  dedim.
Sanal ağlar  akar dedi.
Balık ağlar mı dedim.
Mecnun'a sormalısın dedi.
Leyla gecedir dedim.
 Leyla Gencer var dedi.
Ece Stuart'dır dedim.
Enderun sui art mı dedi.
Soyut sanat ne dedim.
Yoruldum ben dedi.
Şiir dinlendirir dedim.
Sürdürürüz yine dedi.
Alışkanlık kötü dedim.
Ayrılık kaçınılmaz dedi.
Güle güle sana dedim.
Belki yine gelirim dedi.
Olasılık  kaç ki dedim.
Yaşam aritmetik dedi.
Son iç çekiş belki dedim.
Gözlerime bakabilsen dedi.
Uçup gitme sakın dedim.
Gözümdeki sensin dedi.



***






ELENA FİLARETOVA
Filaretova, Rus edebiyatı ya da sanatı gibi. Soğuk, ulaşılması ya da anlaşılması güç, farklı bir kategori. Dostoyevski anlaşılmadan abartılır, Tolstoy sayfalarca yazar, bir tarihçi veya bir romancıdır, corpus edebiyatıdır onun ki, ciltlerle dolu!.. Çehov bir klasiktir, neşe veren bir hüzün. Tarkovski neredeyse tanrı katındadır, hiç kimsenin sevmediği, herkesin aradığı ve bulur bulmaz yadsıdığı!.. Mayakovski ve Yesenin'in yanında Puşkin belki daha iyi bir şair, ama Rus edebiyatı adam kayırmaz ve ayırmaz. Çaykovskiler, Haçaturyanlar, Rublev, Korkunç İvan ve, Rasputinler saymakla bitmez, karanlık Sibirya akşamlarının doğurduğu şeytani dehaları!.. Filaretova öyle bir ressam ki sanki Ruslara özgü kültürü bir kalemde yansıtan gizemli bir sanatçı. Soğuk ve anlaşılmaz. Ama onda Malevich'in mirası var, hiç bir şey yapmadan her şeyi anlatabilmek gibi absürt bir tümceyle özetleyebiliriz bunu, dilimiz yetmeyebilir de! Filaretova derin bir ressam gözümde, tıpkı dünyanın kendisinden daha büyük, Rus edebiyatı ve sanatı gibi!.. Ama o gene de tüm insanlığın sayılabilir, tanrı indinde tek bir insanmışız biz Borges'e göre, yani o bizim sanatımız gene de... 
Filaretova'nın yolu açık olsun. Onun karanlık dünyası bizi aydınlatıyor, Tarkovski gibi, mikroorganizmaların ressamı Kandinsky gibi, Anna Ahmatova gibi... Sanatın kardeşliği, Adem'in kardeşliğinden daha büyük, daha güzeldir!..



***





MAHCUP
(Bayağı Şiir) 
Kıyamet günleri yaklaşıyor artık dünyada
Korona biricik tacımız ve başka kraliçe de yok karalarda
Sen Harun Reşit’in kızısın, saklanıyorsun Bağdat’ın oralarda
Sonbilge kuyruklusu geçti dünyadan dün, kimse
Çevirip başını bakmadı gökyüzüne
Dünyadan umudum yok değil
Dünya yok artık bu dünyada
*
Sen mahcupsun, ben mahcup, o mahcup, hepimiz öyle
Neden böyle oldu Havva’nın çocukları
Adem’in hayalleri, Dekameron, Kenterburi
Bin bir gece masalları
*
Mahcup, gülümseyerek bakıyorum  artık yıkıntılara
Ölüleri gülümseyerek sayıyorum ve iyi ölümler diliyorum yaralılara
Tanrı, melek ve kitap dolaptaki konserve çeşitleri
Şeytan hala iyi, ama sarılmaktan başka bir işe yaramıyor
*
Katliamlar diyorum, eşittir lahana bahçeleri
Roketler, Mars’a giden destroyerler 
Eşittir Judas'ın günlükleri
Yaşam, bir varmış, bir yokmuş
Moda, kremalar, ağızdan taşmış rujlar
Köleler, çarmıhlar, halayıklar, ulaklar
*
Her şey self service, her şey açık büfe
Her şey ordövr tabağı ve her şey
La grande bouffe.
*
Açlık, bonfile, her şey bir mahcubiyet ve şaşaa içinde
Her şey kıyamete benzer bir kıyamet içinde
Yeryüzünde kıyamet, içimizde kıyamet, o her yerde
*
Artık ölüm ve yaşam iç içe
Hiçlik hiçlik içinde, korona kraliçemiz.
Tanrı gene var ve tek bir soru var şimdi,
Adem nerelerde…













“VLADİMİR BURKONY”  ve YAZIN ÜZERİNE SÖYLEŞİ

HANİ ASTOLİN- Kırk yıldır okur-yazarsınız, sonunda yolunuz bir roman -Vladimir Burkony- ile kesişti, yolculuk nasıl başladı, kendinizden ve romandan söz edebilir misiniz?..

ULUS FATİH- (Önce şunu belirtmeliyim, biz kardeşiz ve ben köydeyken sen şehideydin, Ben şehre geldiğimde yatılı okuyordun ve seni hemen hiç görmedim. Bugün iki edebiyat tutkunu olarak karşılaşmamız, ruhumuzun benzer manzaralar içinden geçtiğini ve bizim için çiçeklerle,  kelebekler demek olan köyün ve şehrin gül bahçeleriyle dolu geçmişimizden aynı derecede etkilendiğimizin kanıtı, ne mutlu, ne güzel bir çocukluktan geçtik diyebilirim...) 
Biliyorsun, başıboş büyüdüm ben, sekiz kardeşin en küçüğüydüm, çağırdıklarını dahi anımsamıyorum, beni merak etmezler, eve gelmesem bile aramazlardı, çünkü benden çok vardı, şaka bir yana nedeni bu muydu bilemiyorum!.. Ama buna karşın köyde hiç bir tehlikeyle karşılaşmadan çocukluk yıllarım geçti, herkes birbirinin yakınıdır köyde... Köylüler yılandan-çıyandan söz ederdi, hiç yılan görmedim, hala üzülürüm, bir kere tavşan gördüm, ama doğayla baş başaydım her zaman, öğle sıcağının bunaltısında, güneşin sesini duyabilirdim ben, yollar bomboş ve hep bir ıssızlık vardı, armut ağacının baharda bir türbe gibi açıp, som beyaza kestiğini gördüm ve büyülendim, arıların vızıltısı kutsal bir ayin gibiydi. Bağ evinin ardında, eğimli bir sergi yeri vardı, orası baştanbaşa papatyayla dolardı, güneş rengi sarı ve sonsuz beyazın buruk, tuhaf kokusunda bir küçük cennet, bir gün duvarın dibinde taşların arasında bir şey gördüm, küçük, mavi bir şey, kır sümbülü, açmış tek başına ve kimselerin gördüğü yok, bakakaldım. O anı anımsıyorum, o an benim doğadan zehirlenip, esrikleşerek, yıllar sonra dilimin çözülerek, gördüğümü anlatmaya, yazmaya, dile getirmeye kalkıştığım andır, bir tür elçilik inanın... Çökelez dağına gittik bir gün, kızıl toprak derler yere, dağın eteğine yakın, toprağı kırmızı oranın, bağların aralarında, siyah üzümler ve bir bağ evi. Orada sazdan örülü bir kafes var ve içinde bir keklik, çocuk dünyası işte, keklik bana o kadar olağanüstü bir yaratık gibi geldi ki, rengarenk ve okşanır bir güzellik içinde salınıyor, ansızın tanrıyı görmüş gibi oluyor insan. Uzatmayayım, o zamanlardan beri doğa aşkıyla yanıyorum ben, ne yazmaya kalkışıyorsam da, o günleri kutsamaktan öte bir şey değildir, bir düşün içinde geziniyorum hep...

H.A- Yine de yalnızca bunlar değildir sanırım, okuduğunuz kitaplar, gördüğünüz filmler, ne söylemek istersiniz, bugünlere gelen yolda...

U.F- Güzel bir soru derler ya, işte o, çünkü dediğim gibi, ben başıboştum hep, Denizli'ye okumaya gelmiştim, ama ondan önce köyde Kızıl Sultan Abdülhamit'e Yapılan Suikast, Gobi Çöllerinde, Büyük Kazak Göçü, Japon Baskını gibi kardeşlerimden kalan kitaplar gördüm evde, onlarında keklikten bir farkı yoktu, kapak resimleri bir çocuğu daima büyüler, başka dünyaların varlığını o kitaplardan seziyor insan. Denizli'de çok sinemaya giderdik, hatta çocuklar benim seçtiğim filmlere giderdi, çünkü ben zehirlenmiştim bir kere, meraklıydım yani, tiyatroya bile gittiğimizi anımsıyorum, Bir Delinin Hatıra Defteri ve Godot'yu Beklerken'i izlediğimizi anımsıyorum, Gogol'un yapıtını kendisi de Denizli'li olan Sadık Aslankara oynuyordu, bizde emeği olduğunu nereden bilsin. Sanat filmlerini de o zamanlar tanıdım diyebilirim. Köyde de film izlediğimiz vardır ama, Erol Taş'ı anımsıyorum, çok büyük bir aktördür o. İlginç bir anım var, Venüs sinemasında Garip Bir Aşk diye bir filme gitmiştik, Helmut Berger, Virna Lisi, tutku dolu, obsesif-takıntılı bir aşk, kadın dayanamıyor ve intihar ediyor, erkek siyah giyiniyordu, o günden beri siyah giyinirim, siyahı çok severim belki de. Denizli'de Ajda Pekkan'ın kaldırımda yanından geçtiğimi de anımsıyorum. Denizli gelişmiş bir sanat ve kültür şehriydi. O sıralar Sokrates'in Savunmasını okumuştum, on üç yaşındayım, kardeşlerim alayla karışık överdi. Victor Hugo ve Tolstoy'u çok okudum, sonra onlar çocukluk yazarım oldular yalnızca, yaşamı anlatan yazarlardan uzak durdum, Che Guevara o sıralar çok biliniyordu, İşçi Partisi konuşulurdu, evde Türk Dili dergisi vardı hala saklarım, çok nitelikli dergiydi. Sanat aşkı içime saplanmıştı sanki, o dünyaya aşıktık artık. Tanrı'nın evinde sürüp giden yaşamda, her daim değişen ve göz alan bir ışıkla baş başaydık sanki.
H.A- Nasıl yazarsınız, sanat anlayışınız nedir diye soralım?..
U.F- İnsan okuduklarının kopyasıdır. On dört yaşında şu şiiri yazdım; 'İnsan, insanoğlu, insanlar, insancıklar / Ki hepsi de bir acı yudum / Ana avrat, kız kızan, Merkür-Venüs, ay yıldız / Bütünü benim uydum. / Niçin kendini düşündün ey Neron / Puvatya, bil Vaterlo ve de Miryokefalon / Cihat için ey İslam, sonra da bahtsız haçlı / Karın için ey adam / Fistan, sutyen, sonra don!..' İnsanoğlunun boşunalığını, pek çok şeyin boşuna peşinde koşup, kendini-varlığını ziyan ettiğini düşünmüşüm sanırım. Köyde ay ışığında, dibekbaşı derler toplanma yerinde, Sarte'ı tartışan gençlerin arasında büyüdüğümüzü belirteyim, evde de o konuşmalara kulak verdiğimiz oluyordu, bir heyecan içindeydik inanın, kültür şoku içindeydim sürekli, kardeşlerimin tarih veya diğer mantık, biyoloji gibi ders kitaplarını da karıştırdığımı anımsıyorum. Auguste Comte'u o zaman duydum ama Hukuk Fakültesi'nde gene karşıma çıkmıştı yıllar sonra... Babam köyde kandile yaklaştırarak kitapları hecelerdi, çok severdim onu, okumaya doyamadan gitti bence... İstanbul'a geldiğimde, kitapçılarda, sahaflarda ayak üstü çok kitap okudum, hiç unutmam biri elime vurdu, tabi bıraktım kitabı, evde ne bileyim beş bin kitap var mıdır acaba, ama bütün kitaplarını para verip alan biri varsa onlardan biri de benim. Ne bileyim beş bin kitabı gözden geçirmişimdir herhalde alıcı gözle... Okumak körlüğe de yol açar ama, iki paralel doğru, sonsuzda birleşir!.. Yazmaya İstanbul'da öğrenci yurtlarında, pansiyonlarda başladım, kağıtlara yazıp, bir çantam vardı onun içine atıyordum, kendime inanmışlığım var, bu o değil ama, yazma tutkusuna bağlanmışlığım demeliyim, Nazım, Yaşar Kemal, Yunan Şairleri, Octavio Paz ve Alman filozoflarından etkilendim, pek çok yazar vardır ama bunlar önde gelen, Stanislav Lem örneğin, sonra Borges'i bize çok yakın buldum, ondan çok etkilendiğim söylenebilir mi bilmem, oysa Borges benim içimdeki kültürü dışa vuran biri gibi geldi bana, kendimi onda buldum, çünkü o doğu kültürüne çok yakın bir isim... Nobel verilmeyişi bu nedenle, doğu kültürünün ululanıp, göğe yükselecek olmasını istemiyor çağdaş dünyamız, Yaşar Kemal'e verilmeyişi de aynı nedenle, bu komik gelebilir görüş olarak, ama şunu unutmayın ki, büyük savaşların bile kraliçenin kişisel arzusuyla örtüşen nedenlerle başladığını tarihler yazar, nefret ettiği uşağı Galiçyalı olduğu için sefere çıkan kralda vardır. Gerekçenin tamamı Grekçe yazılmıyor kısacası!.. Yaşar Kemal ve Nazım'dan etkilenmiştim ağırlıklı olarak, Paz, Borges, felsefe, bilim kurgu karışımı olarak sürdürdüm yolculuğu, sinema yazmayı etkiler mi, Tarkovski benim efendilerim arasındadır, ama yolda bulduğunuz bir kağıt parçasında gördüğünüz kıssa hepsinden etkileyici olabilir, Ben-i Ahmer'e Ağıt diye bir şiir yazmıştım, kahvede yere düşen bir gazete sayfasından esinlendim onu... Sanat anlayışım sonsuzluk ve bir gün artı hiçliktir. Parçalı gerçekliğe inanırım, kutsal kitaplar olağanüstüdür benim için, Marki de Sade'ı merakta ederim ama ve bilim teknik dergisini kırk yıldır aralıksız okurum.

H.A- Kahramanların kimlerdir, neyi anlatmak istersin?..

U.F- Belli bir amaçla hareket etmem, doğaçlama anlatmayı düşünürüm, otomatik metin gibi, Aleksandros Matsas'ın, Manzara adlı şu şiirini çok severim;
'Burada, zamanın çarkına / yok edebileceği hiç bir şey vermeyen / bu kayayla denizden, gökyakutla elmastan / oluşan madeni manzarada; / burada, tek lekesi senin kendi gölgen olan / ve ölümün tohumunu yalnız senin teninin / taşıdığı o her şeye egemen ışıkta; / burada, belki yalnız bir an için / putlar gözden yitecek; belki de bir kez daha / bakabileceksin kendi gerçek yüzüne çakan / bir şimşeğin aydınlığında; / nice maskenin ardına gizlenen o yüze, / zorunluklarla, boyunduruklarla çarpılmış, / senin aldattığın, herkesin zorbalıkla / kandırarak senden çaldığı. / Böylece arınarak bir toprak testi gibi / ya da çıplak bir kemik gibi etinden sıyrılarak / bir an için kurtulacak özündeki kil / hayatın ve ölümün amansız baskılarından. '
Burada olduğu gibi, bir kaos düşlerim ve umarsızlık içinde yüzdüğümüzü anlatmak isterim ama bu bir genelleme amacını taşımaz, bu konuya dikkat çekmek isterim, bir olasılık olarak yani, herkes gibi düşünürüm ve herkesin her şeyi bildiğini bilirim, yazarak işe yaradığımı hayal ederim, naçizane bir düşünce, Rasputin, Raskolnikov, Jean Valjean gibi kahramanlarım yoktur, ama Katip Batleby'yi okudum Herman Melville'in, o kahramanım olabilir çünkü az önce söylediğim nitelemelere uygun, bir olasılık olarak dikkat çekmek istediğim görüşe uygun bir kimlik o, ama gene de kahramanlar diye bir saplantım yok, Don Kişot bir roman olarak ilgimi çekebilir ama kahraman olarak ilgimi çekmiyor, çünkü bana bir mizah öyküsü gibi geliyor o, gerçekte düşüncelerime uygun ama yazın dediğimiz şey bir biçimdir, dildir, anlatım tekniğidir, bir trajedi olarak düşünülen şeyi komedya olarak aktarırsak okumak istemem, bir komedi trajedi olarak aktarılıyorsa da ilgimi çekmeyebilir, yazın bana göre anlatımın insanı sarıp sarmaladığı, ruhumuzu tutsak edebilen, bir destan olmalıdır. Destan abartılı belki ama can alıcı bir öykü diyelim o zaman, şuna kesinlikle inanırım, hayatı anlatmayın bana, onu zaten yaşıyorum ben, başka yaşamları da anlıyor olabilirim, düşleyebilirim... Öyleyse derdim nedir, gerçekte Katip Bartleby diye biri yaşamadı bu dünyada, ama o yaşadığım dünyanın içinde beni en çok sarsan insanların başında geliyor, neden?... Yazmak, Bartlebyler yaratmaktır, şu ya da bu biçimde, fark etmez...
H.A- Vladimir Burkony'ye gelelim mi?..
U.F- 2001 yılında gazetenin birinde bir haber gördüm, kısacıktı hala saklıyorum kupürünü, Ukraynalı bir kemancı işsiz kaldığı için, Antalya'da intihar ediyor, işinde seçici olduğu söyleniyor, dramatik bir durum. Haberlerin masa başında yazıldığı bir çağdayız, haber küçük ama dramatize edilmiş olabilir ama dünyamız illüzyonlar çağında, her şey böyle, manipülasyon ve algı dünyalarımız yönetiliyor. Gerçek sanal, sanal olan da gerçektir diyebiliriz artık. Bu haber doğallıkla beni çok etkiledi, yukarda sözünü ettiğim görüşlere uygun bir durum, eğer bir roman yazacaksam bu Vladimir Burkony olabilir ya da olmalıydı, tam on altı yıl bekledim, bir Vladimir Burkony'de benim yani!.. Sonunda tanrı yüzüme güldü, o inançsızları çok sever, yoksa cennette kullarına yer kalmazdı diyende var biliyorsunuz, romanın girişini ve Kendine Ait Bir Oda'yı buldum günün birinde, 666 sayfa yazmışım nerden bileyim, 250 sayfa yazsam roman bu derler hiç olmazsa diye düşünüyordum, o sayfaları görünce bütün o büyük romancılara şaştım çünkü iki katını yazabilirdim daha, büyük yazarları biraz punto canavarları olarak algıladım o an, şaka bir yana 66 günde yazdım kitabı, Einstein der ya hani 66 yıl artı 1 saat, onun gibi. Kitap çıkarmıyorum pek, blog yazarıyım ben, okuyanda pek yok zaten, ama merakım onu yayınlamaya doğru sürükledi, durum bu işte. Kitap Bartlebylerin versiyonu, Don Kişotların, Aylak Adamların, Homongolosların, Stalkerlerin ve yukarda anlatılanların tümünün gizil bir geçmişidir belki, illüzyon yani. Büyükada'da bir Beto var, sürekli inliyor, dur duraksız, o bile var romanda... Ukrayna'yı ziyaret etmek istiyorum, Vladimir Burkony'e büyük saygım var sonuçta, yaşam ve ölüm birlikteliği evrenin gizlerinden biri ne de olsa...
H.A- Son olarak ne söylemek istersiniz ya da şöyle diyelim ne sorulmasını isterdiniz?..
U.F- Her şey ve hiç bir şey!.. Çalışıyoruz, çabalamalıyız. Ne yazık ki yazmakla bağlantılı bu önerim!.. Şiir manifestosu bile yazdığıma göre, eksikleri tamamlamak amacıyla yazıyorum, kendi dünyama göre tabi, çevirilerim var, yayınlamak isterdim, bilim kurgu tarzında şiir amaçlıyorum, yazdıklarım var, Odysseus diye bir roman yazmayı düşünüyorum, otomatik metin tarzında, insan bin yıl yaşasa işini gücünü gene de bitiremeden gider bu dünyadan, hatta Vladimir Burkony gibi kestirip atabilir de, şiirsel bir geniş kapsamlı yapıt üretmek, bilim kurgu romanı gibi bir şey yazmak hep düşlerin içinde, Tanrı'nın romanını yazmak bile isteyebilirim, çünkü önlem amaçlı bir yararlık sağlayabilir veya şeytanı anlatmak, yazmaya kalırsa, yazmak yaşamak yani!.. Ben teşekkür ediyorum.


H.A- Bende teşekkür ederim.








Hiç yorum yok:

Yorum Gönder