Kitap, Toplu Şiirler sayılmaz, yeni ve yayınlanmayan pek çok şiirin gün yüzüne çıkması, hep şunu düşünürüm, ne yaparsam farklı bir şey yaratmış olurum, bu çabayla geçirdim yıllarımı, bilim kurgu şiiri yazayım dedim ve denedim, denemek başarmaktan daha ilginç ve cüretkarca bir şeydir, başarı anlayabileceğimiz bir şeydir, denemekse bazen çılgınca bir şey olabilir örneğin, başarının çılgıncası yoktur kısacası, otomatik metinlerde var, şiirsel olması için çabaladım elbette, gerçekte farklı olmakta değildir sorun, daha önce denenmemişi denemek çabasıdır, olağanüstü güzel bir şiir yazmayı başarabilir insan zaman içinde, ama bu bildik sınırlarımızın içinde bir şeyse ne denli önemli ya da değeri olabilir ki diye düşünürüm, Annabel Lee'yi yeniden yazmak gibi bir şey bu, amacım güzel bir şiir yazmak değil, olabildiğince farklı bir konu ve örneğin bilim kurguyu anımsatan şiir yazabilmek, tümü böyle değil elbette, zaman içinde düştüm bu dolambaca...
Yazmak mutluluk vericidir, yorucudur, bıktıran bir tek düzeliktir, bir sürü açın koyabiliriz ortaya, yazmak gerçekte yeni bir kapı aralamak olmalıdır, olabilirse, yoksa daha önce geçtiğimiz kapıları yinelemek istemiyorum ben, örneğin bilinen bir kapıyı herkesten daha hızlı geçmiş olmak gibi bir başarıda ilgilendirmiyor beni, başarmaktansa, feci bir biçimde yenilmek çok daha ilgi çekici benim için, bu kitapta absürt ve delice şeylerde var, ama olağan bir başarı ve bir sarayda sürüp giden, taçsız bir krallığın herkesçe alkışlanan melodilerini aramayın!.. Anlaşılması güç, ama belki zamanla anladım diyebileceğimiz bir zorluğun içinde yüzüyorum ben...Nedeni şu, amorf bir evrenselliğin, tuhaf, anlaşılmaz girinti ve çıkıntılarında, neden ve niçinleri aramak ya da karanlığında yitip giderek, yapayalnız boğulmak haz veriyor bana...
(Şiir Çıldırtır)
Saksonya kralı, Normanlar'a karşı kazanılan zaferin kutlanması adına bir destan yazmasını ister şairden.
Zaferin yıldönümünde şair uzun ve görkemli bir destan okur. Kral şairi kutlar ve der ki, biraz uzun değil mi, daha öz, daha sıkı olsa, daha iyi olmaz mıydı!..
Şair ertesi yıl daha vurucu, daha çarpıcı bir destanla çıkar halkın karşısına, kral yine kutlar şairi ve yine der ki, bu da uzun ne yazık ki, daha yüce, daha derin, daha öz olsaydı keşke!..
Şair bir yıl daha çalışır ve üçüncü yıl kutlamalarında, sapsarı bir yüzle çıkar kürsüye ve tek bir sözcük fırlar ağzından, bir fısıltı, sessiz bir çığlık gibi evrene yayılır sanki sözcüğü!..
Ve şair aniden, kralın hançerini belinden çeker alır ve kendine saplayarak oracıkta ölür!..
Kralda o günden sonra tacını tahtını terk ederek, Saksonya kırlarına açılır ve bir daha haber alınamaz kendisinden, imi timi bellisiz olur!..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder